Την Παρασκευή ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, το νομοσχέδιο που δίνει την δυνατότητα σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα του εξωτερικού, αλλά και σε φορείς που θα συστήσουν Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες, να ιδρύσουν Πανεπιστημιακές σχολές στην Ελλάδα.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο για μήνες τώρα, έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε όλη την Ελληνική κοινωνία, με πορείες και αντιδράσεις για την αποτροπή του.
Επικαλούμενη αντίδραση και δικαίως, αφού αντιβαίνει και το Σύνταγμα που δεν επιτρέπει την ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Από τα χρόνια της νιότης μου, ως σπουδαστή στα ΤΕΙ τη δεκαετία του ’80, υπήρχε τότε πρόταση για την ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα, από την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ των ΑΕΙ, τους Φιλελευθερους εντός της Νέας Δημοκρατίας και στο πρώην Πρωθυπουργό και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
Μια πρόταση που δεν έβρισκε την αποδοχή της στις τότε οργανώσεις της ΔΑΠ- ΝΔΦΚ στα αντίστοιχα ΤΕΙ.
Και δικαίως, γιατί τότε όλοι εμείς στα ΤΕΙ παλεύαμε, για Επαγγελματικά Δικαιώματα των αποφοίτων. Δυστυχώς και σήμερα, παρόλο που τα ΤΕΙ έγιναν Πανεπιστημιακά υπάρχουν σχολές χωρίς πλήρη δικαιώματα των αποφοίτων τους.
Και σε αυτή την αδικία καμία διαμαρτυρία. Καμία αναφορά από τους εξεγερμένους «θεματοφύλακες του Δημόσιου Πανεπιστημίου.
Όπως καμία αναφορά ότι στην Ελλάδα αναγνωρίζονται και εργάζονται οι πτυχιούχοι των Πανεπιστημίων του εξωτερικού, ενώ στην χώρα μας δεν θέλουμε να εγκαταστήσουν τμήματα και να αποτρέψουμε την εξαγωγή φοιτητών και συναλλάγματος.
Είναι όμως μέλλον για Πανεπιστημιακά Ιδρύματα που δεν ανήκουν στο Δημόσιο;
Όχι, είναι Παρελθόν.
Γιατί όποιος ανατρέξει στην ιστορία των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων θα διαπιστώσει, ότι μεγάλα με συνεισφορά στη γνώση Πανεπιστήμια της Χώρας μας, δημιουργήθηκαν πριν το Παγκόσμιο Πόλεμο από ιδιώτες και όχι από το Ελληνικό Κράτος, π.χ.:
1. Το Πανεπιστήμιο των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών το 1924 από τους Γεώργιο Φραγκούδη και Αλεξάνδρου Πάντου.
2. Το σημερινό Πανεπιστήμιο Πειραιώς, το 1938 ως Σχολή Βιομηχανικών Σπουδών από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών, σημερινό ΣΕΒ.
Στον αντίποδα των παραπάνω, θα μπορούσε ο κάθε καλόπιστος να επικαλεσθεί το γεγονός, ότι σήμερα τα Δημόσια Πανεπιστήμια βρίσκονται σε μια προσπάθεια υποβάθμισης και απαξιώσεις, με αποτέλεσμα τα ιδιωτικά μη Κερδοσκοπικά να προσελκύσουν φοιτητές – πελάτες και να οδηγηθούν τα δημόσια, σε μαρασμό και στο τέλος σε αναστολή λειτουργίας τους.
Σωστός ο προβληματισμός.
Αλλά ποιος απαξιώνει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, αλλά και κάθε δημόσιο φορέα;
Μήπως όλοι εμείς που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μην υπάρχει ανταγωνισμός, αξιολόγηση, σύνδεση της γνώσης με τη παραγωγή, καινοτομία, κ.α.
Μήπως όλοι εμείς που καταστρέφουμε το δημόσιο χώρο, αδιαφορώντας ότι τα χρηματικά ποσά που θα καταβάλουν, π.χ. τα Δημόσια Ιδρύματα για την αποκατάστασή τους, τα πληρώνουμε εμείς ως πολίτες.
Τι μας φοβίζει λοιπόν από τον ανταγωνισμό που θα υπάρξει στο μέλλον π.χ. στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Θα εισέρχονται στα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια ως φοιτητές με 9.000 μόρια, όταν π.χ. στο αντίστοιχο τμήμα του Δημοσίου εισέρχονται με 19.000 μόρια.
Ποιοι το ισχυρίζονται;
Όσοι διαφωνούν με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, που νομοθέτηση η προηγούμενη Κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά τα όρια βάζει το κάθε Πανεπιστημιακό τμήμα με την αυτονομία που έχει.
Επικαλούμαστε ότι οι φτωχοί δεν θα μπορούν να σπουδάσουν, έναντι των παιδιών εύπορων οικογενειών.
Μήπως και σήμερα δεν υπάρχει αυτή η ανισότητα;
Μήπως και σήμερα παιδιά εύπορων οικογενειών δεν επιλέγουν, είτε το δρόμο της ξενιτιάς για τις σπουδές τους, είτε σε παραρτήματα εντός της Ελληνικής Επικράτειας, με αναγνώριση των πτυχίων τους σύμφωνα με τις υφιστάμενες προϋποθέσεις;
Επικαλούμαστε, ευτυχώς λίγοι, ότι θα αναγκαστούν φοιτητές ή φοιτήτριες να αναζητήσουν «Οικονομικούς Χορηγούς», για την ολοκλήρωση των σπουδών τους στα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια.
Μήπως και σήμερα δεν γίνεται με τα Δημόσια Πανεπιστήμια;
Μήπως και σήμερα δεν έχουν έρθει στη δημοσιότητα καταγγελίες για χρηματισμό ή για σεξουαλικές παρενοχλήσεις έναντι μαθημάτων;
Μήπως και σήμερα δεν υπάρχουν ιδιωτικές εταιρείες, που υπογράφουν χρόνια τώρα «συμβόλαιο» με φοιτητές, για την οικονομική στήριξη των σπουδών τους με την προϋπόθεση για δεκαετή προσφορά στην εταιρεία τους ή σε άλλη που θα επιλέξει η εταιρεία;
Αυτό είναι το Καπιταλιστικό Σύστημα θα πει κάποιος που ιδεολογικά το αντιπαλεύει.
Ναι μόνο που είναι αντιγραφή από ένα άλλο κοινωνικό σύστημα που κατέρρευσε.
Ολοκληρώνοντας την σημερινή παρέμβασή μου θεωρώ ότι, οφείλουμε έναν ειλικρινή δημόσιο διάλογο για την Παιδεία που θέλουμε.
Έναν διάλογο που θα αποτυπώνει τις ανάγκες στη γνώση και στα εφόδια της επαγγελματικής αποκατάστασης της νέας γενιάς αύριο.
Χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και κομματικές παρωπίδες.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Συνδικαλιστής ΔΑΚΕ ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ και μέλος του Δ.Σ. της ΕΔΟΠ/ΔΕΗ
Εκπρόσωπος της Δημοτικής Παράταξης «ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ».
