Η κυβέρνηση παρουσιάζει την αύξηση αυτή, σαν μια αύξηση που ξεπερνά τον πληθωρισμό(3,9%) και θα ενισχύσει σημαντικά το εισόδημα των εργαζομένων, η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική:

1. Ο πληθωρισμός από το 2019 έχει αυξηθεί προσθετικά κατά 15%..Ειδικά οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί κατά 25-30% τα τελευταία 4 έτη. Η αύξηση του κατώτατου μισθού από το 2019 μέχρι σήμερα (20%) απορροφάται κατά συντριπτικό μέρος από τον πληθωρισμό. Επίσης η αύξηση του κατώτατου μισθού μόνο κατά 50% συμπαρασύρει το μέσο μισθό, κάτι που σημαίνει ότι οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού υπολείπονται σαφώς του πληθωρισμού για την πλειονότητα των εργαζομένων.

2. Η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν αφορά παρά μόνο το 20% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή 1 στους 5 εργαζόμενους(από τα 2,5 εκατομμύρια των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση θα δουν περίπου 600.000 εργαζόμενοι σε βάθος αρκετών ετών). Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν πρόκειται να δει ούτε ένα ευρώ αύξηση, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τις συνέπειες της ακρίβειας, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται περαιτέρω το εισόδημα της.

3. Αυτό συμβαίνει καθώς η χώρα μας παρουσιάζει την παραδοξότητα, να υπολείπεται κατά σχεδόν 30 μονάδες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ως προς το ποσοστό κάλυψης εργαζομένων, από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Στην Ελλάδα, το ποσοστό κάλυψης των εργαζομένων από συλλογικές συμβάσεις εργασίας έχει «πέσει» στο 25,8% την ώρα που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ανέρχεται στα 57%(υπάρχουν χώρες με ποσοστό κάλυψης άνω το 70%) . Σύμφωνα με το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ το 2022 ήταν σε ισχύ συνολικά 38 ΣΣΕ (από 79 το 2010), 24 κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές ΣΣΕ που υπογράφτηκαν το 2022 και 14 συλλογικές συμβάσεις παρελθόντων ετών. Μάλιστα μόνο 9 από τις 24 κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές ΣΣΕ που υπογράφτηκαν το 2022, προβλέπουν αύξηση των αποδοχών. Η χώρα μας σύντομα θα είναι υπόλογος και στα ευρωπαϊκά όργανα για αυτό το «καθεστώς εξαίρεσης» αφού η σχετική ευρωπαϊκή οδηγία, προωθεί «επαρκείς κατώτατους μισθούς» σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε οι ΣΣΕ να καλύπτουν τουλάχιστον το 80% των εργαζομένων.

4. Για να φτάσουμε στα επίπεδα αυτά δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και την ανάθεση του καθορισμού του κατώτατου μισθού, στους κοινωνικούς εταίρους(ενώσεις εργαζομένων και εργοδοτών), όπως ίσχυε στη χώρα μας μέχρι το 2012.

5. Το επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι θα προκύψουν αυξήσεις μισθών με το «ξεπάγωμα» των τριετιών δεν ευσταθεί. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της ΓΣΕΕ μόλις 1.500(!) αμειβόμενοι με τον κατώτατο μισθό εργαζόμενοι, που συμπλήρωσαν στο τέλος Ιανουαρίου μία έως τρεις τριετίες έλαβαν αυξημένες αποδοχές. Συνεπώς, «άνθρακες ο θησαυρός».

6. Ακόμα και οι τριετίες όμως απουσία των ελεγκτικών μηχανισμών δεν καταβάλλονται στην αγορά εργασίας. Είτε με ρήτρες συμψηφισμού, είτε με απειλές οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να μην διεκδικούν τα επιδόματα προϋπηρεσίας. Όσοι εργάζονται ειδικά στον ιδιωτικό τομέα ξέρουν ότι η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει επιβάλλει τους δικούς της νόμους. Και στην περίπτωση αυτή το Υπουργείο Εργασίας «σφυρίζει αδιάφορα».

7. Η άρνηση της κυβέρνησης να αποκαταστήσει την λειτουργία των βασικών αρχών των ΣΣΕ (αρχή της επεκτασιμότητας και της ευνοϊκότερης ρύθμισης) σε συνδυασμό με το «κεφαλοκλείδωμα» στο δικαίωμα τις απεργίας και εν γένει στην συνδικαλιστική ελευθερία, έχουν οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους να αμείβονται με τον κατώτατο μισθό ή μέσω επαχθών όρων στις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Πολυπληθείς κλάδοι εργαζομένων, όπως το εμπόριο, έχουν να συνάψουν συλλογικές συμβάσεις εδώ και 10 χρόνια με τους εργοδότες με αποτέλεσμα να βρίσκονται μισθολογικά εντελώς στον «αέρα», παρά το γεγονός ότι πολλές εμπορικές επιχειρήσεις εμφανίζουν υπερκέρδη.

8. Έτσι λοιπόν μπορεί να αυξάνεται σε ονομαστικές τιμές ο κατώτατος μισθός όμως ο μέσος μισθός παραμένει ουσιαστικά σταθερός, αφού απουσιάζουν οι βασικοί συντελεστές αύξησης του.

9. Κατά συνέπεια, οι μισθοί στην Ελλάδα αποκλίνουν αντί να συγκλίνουν με αυτούς της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με τα στοιχεία, τα οποία έχουν αντληθεί από την Eurostat, o μέσος ονομαστικός μισθός στην Ελλάδα υπολειπόταν το 2022 κατά 23,9% σε σχέση με το επίπεδο του 2009, πριν δηλαδή τη μεγάλη κρίση. Η μείωση του πραγματικού μισθού, αφού ληφθεί δηλαδή υπόψη ο πληθωρισμός, ήταν πολύ μεγαλύτερη, πάνω από το 35%. Η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο ονομαστικό μισθό στην Ευρωζώνη, όπου το μέσο επίπεδο το 2022 ήταν 35,2 χιλ. ευρώ και τον τρίτο χαμηλότερο στην ΕΕ,(32,3 χιλ. ευρώ).

Όλα τα παραπάνω καταρρίπτουν πλήρως το αφήγημα της κυβέρνησης περί «καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας». Η χώρα μας παραμένει στον «πάτο» της Ευρώπης και οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να βυθίζονται σε μισθολογική «άβυσσο». Η ασφάλεια, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια στην εργασία είναι ο μόνος τρόπος να δουν οι εργαζόμενοι αλλά και ολόκληρη η κοινωνία μια «άσπρη μέρα».

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει στον κόσμο της εργασίας. Τον λόγο πρέπει να έχουν οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα έχει στον πυρήνα του ως κοινωνική προτεραιότητα τις δυνάμεις του μόχθου και της δουλειάς.