Ο Δήμαρχος Πατρέων είναι ο εκλεγμένος άρχοντας της πόλης που αναλαμβάνει τη διοίκηση και την εκπροσώπησή της. Έχουν περάσει πολλοί. Στις μέρες μας –και για τρίτη συνεχόμενη θητεία- τη θέση κατέχει ο Κώστας Πελετίδης, μία πολιτική προσωπικότητα που, παρότι ψηφίζεται από διευρυμένο κοινό, διαθέτει πολιτική στάση και ρητορική που χαρακτηρίζονται από αυστηρό ιδεολογικό πρόσημο.
Η Χριστίνα Μπίκου είναι μια εμβληματική μορφή της κοινωνίας της Πάτρας. Όχι μόνο γιατί επί χρόνια προεδρεύει πανάξια του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία (Σ.Ο.Ψ.Υ.). Κυρίως γιατί έχει ταυτιστεί με τον συγκεκριμένο χώρο, γιατί αφιερώνει τη ζωή της για να «ηρεμεί ψυχές ταλαιπωρημένες», γιατί με αυταπάρνηση εργάζεται, αγόγγυστα και αποτελεσματικά. Αν κάτι αισθάνεσαι αβίαστα όταν συνειδητοποιείς την αγωνιστικότητα και την προσφορά της, είναι σεβασμός. Απεριόριστος σεβασμός.
Η αλαζονεία της εξουσίας έρχεται από τα βάθη των αιώνων και αφορά εκείνους που αγκιστρώνονται σε θρόνους και καρέκλες και αποκτούν σταδιακά μία στάση οίησης που εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, κυρίως με περιφρόνηση του λαού. Ίδιον δικτατορίσκων, αφορά όμως και ανθρώπους που η μεγάλη παραμονή τους στην εξουσία αλλοιώνει τη φυσιογνωμία τους. Προκύπτει όταν οι αρχές και οι αξίες κάποιου αποδεικνύονται πιο ανίσχυρες από την εξουσιομανία του. Έχουμε δει τέτοια φαινόμενα στις μέρες μας, στη χώρα μας, στην πόλη μας.
Πελετίδης και Μπίκου έχουν συναντηθεί πολλές φορές κατά τις σπουδαίες διαδρομές τους. Κυρίως διαφωνούσαν, καθώς ο -και κρατιστής- δήμαρχος τής προσάπτει πως «δεν επιτρέπει με το έργο της να αναδειχθούν οι αδυναμίες της πολιτείας». Ιδεολογικό, θεμιτό και αποδεκτό ως άποψη. Πώς θα προχωρούσαν οι κοινωνίες χωρίς τις διαφορετικές απόψεις; Ο πάντα τεκμηριωμένος λόγος της Προέδρου του Σ.Ο.Ψ.Υ. και οι πρωτοβουλίες της ίδιας και της πολυπρόσωπης ομάδας της έδιναν πάντα τροφή για δυνατές αντιπαραθέσεις. Και κάθε αντιπαράθεση ως ώρας γινόταν με ευγένεια, με ανεκτικότητα, με ένα πολιτισμένο «συμφωνούμε πως διαφωνούμε».
Στην τελευταία συνάντηση των δύο (την εβδομάδα που μας πέρασε) υπήρχε και… τρίτο πρόσωπο στο δωμάτιο: η αλαζονεία. Η ψυχραιμία του δημάρχου πήγε περίπατο, τα επιχειρήματα έδωσαν τη θέση τους σε ύβρεις και ψέματα, το παρελθόν σβήστηκε μεμιάς και η συνύπαρξη των τριών αποδείχτηκε ένα εκρηκτικό μίγμα. Χάνουν όλοι σε αυτές τις περιπτώσεις, κυρίως η πόλη σε όλες τις εκφάνσεις της.
Η Χριστίνα Μπίκου έρχεται από δρόμο. Έχει περάσει πολλά. Είναι σκληρό καρύδι, γιατί έκανε δύναμη όλες τις δυσκολίες της πορείας της. Έχει πολύ συγκεκριμένο όραμα, έχει τάξει τον εαυτό της. Συναναστρέφεται ανθρώπους που καθημερινά της επιβεβαιώνουν πως έχει μια αποστολή σε αυτή τη ζήση. Την έχει αναλάβει και πορεύεται μαζί της. Ακόμα κι όταν σε βαραίνει ο τρόπος της, βλέπεις τη σπίθα στο βλέμμα της. Και δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να γίνει αγενής, ανάλγητη, αναξιοπρεπής, προσβλητική και αλαζονική. Ο δήμαρχος;
ΥΓ. Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε η αχαρακτήριστη συμπεριφορά του δημάρχου που συνόδευσε την άρνησή του να παραχωρηθεί στον Σ.Ο.Ψ.Υ. και στην Κοιν.Σεπ Ένταξης «Γέφυρες» το κυλικείο του νέου Δημαρχείου.
