30χρόνια κοντά στα παιδιά , μια ολόκληρη ζωή σχεδόν δίπλα τους στις πολύ δύσκολες στιγμές τους , εκεί που η μαμά και ο μπαμπάς δεν μπορούσαν να είναι δίπλα τους. Ο λόγος για μια γυναίκα που πολλοί μπορεί να έχουμε συναντήσει στο δρόμο μας αν για κάποιο λόγο έχουμε βρεθεί στο Καραμανδάνειο. Η Μαριάνθη Κοντού Νοσηλεύτρια και σήμερα Προϊσταμένη Χειρουργείου στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο Παίδων μιλά στο achaianews.gr για τις δυσκολίες της καθημερινότητας, την σχέση της με τους μικρούς ασθενείς, που χρειάζονται πάντα ιδιαίτερη μεταχείριση, αφού πολλές φορές δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουν τι τους συμβαίνει , γιατί βρίσκονται σε ένα νοσοκομείο , γιατί πρέπει να μείνουν μόνοι με κάποιους άγνωστους ανθρώπους με λευκές και πράσινες μπλούζες...
Χειρουργεία, με ασθενείς μικρά παιδιά. Πως πήρατε την απόφαση να ακολουθήσετε το επάγγελμα αυτό και σε ποιά ηλικία αρχίσατε να το σκέφτεστε ;
Στη δεύτερη τάξη του λυκείου, για πρώτη φορά, ήρθα σε επαφή με το λειτούργημα της Νοσηλευτικής και θαύμασα την αυταπάρνηση και τον αλτρουισμό των Νοσηλευτριών που συνάντησα τότε. Ενώ μου άρεσε σαν επάγγελμα, δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή στις πανελλήνιες εξετάσεις που έδωσα στην Τρίτη λυκείου. Μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή και 30 χρόνια μετά, είμαι ευτυχής που πέτυχα το δεύτερο στόχο στις πανελλήνιες: το τμήμα Νοσηλευτικής του Τ.Ε.Ι. Πάτρας.
Πάρα πολλά χρόνια λοιπόν κοντά σε μικρά παιδιά, κάτω από δύσκολες συνθήκες καθώς για να έρθουν κοντά σας έχουν ανάγκη τη φροντίδα σας για να ξεπεράσουν κάποιο πρόβλημα υγείας. Πώς είναι για εσάς αυτή η δύσκολη καθημερινότητα;
Θεωρώ αδιανόητη την επαγγελματική μου καριέρα με ασθενείς ο,τιδήποτε άλλο, εκτός από παιδιά!!! Έχω συνδέσει τη ζωή μου με τη φροντίδα, την έγνοια και την αγάπη προς το αδύναμο, ανήμπορο και ευάλωτο μικρό ασθενή, που μπορεί να είναι από μιας ώρας ζωής, μέχρι 14 ετών. Το άγνωστο και δυσάρεστο περιβάλλον των αιθουσών και ο αποχωρισμός του παιδιού από τη μητέρα του στην πόρτα του χειρουργείου, νομίζω πως είναι τραυματική εμπειρία. Πραγματικά, πρόκειται για μια δύσκολη καθημερινότητα, όμως, ένα χαμόγελο ή μια αγκαλιά που μου προσφέρει το φοβισμένο παιδάκι όταν γαντζώνεται από πάνω μου, ή όταν μισοζαλισμένο από την προνάρκωση, ή συγχυσμένο στο τέλος της επέμβασης, λέει απίστευτα πράγματα τότε, πρωταγωνιστής είναι το άρρωστο παιδί. Έχω υποχρέωση και οφείλω να του παρέχω κάθε δυνατή προστασία, ασφάλεια και φροντίδα που δεν μπορεί να του παρέχει η μητέρα του, αφού δεν είναι δίπλα του. Τότε, η καθημερινότητα παύει να είναι ρουτίνα και το κάθε παιδί αντιμετωπίζεται ως μια ολιστική οντότητα και ως μοναδικό.
Μαζί με τους γονείς που αγωνιούν ζείτε και εσείς την αγωνία. Πόσο εύκολη είναι η διαχείριση αυτής της κατάστασης;
Καθόλου εύκολη!!! Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια γνώσης και εμπειρίας, κάθε χειρουργική επέμβαση έχει τη δική της ιδιαιτερότητα και τη δική της αγωνία, είτε είναι επέμβαση ρουτίνας, είτε είναι έκτακτο ή επείγον περιστατικό. Η σωστή διαχείριση οποιασδήποτε κατάστασης για κάθε μία επέμβαση έγκειται στην αφοσίωση, στην προσήλωση, στην αυτοσυγκέντρωση και στην απερίσπαστη προσοχή στη χειρουργική επέμβαση.
Στα χρόνια της πορείας σας ποιό ήταν το πιο δύσκολο περιστατικό που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε και έχετε χαραγμένο στη μνήμη σας ;
Σίγουρα δεν είναι μόνο ένα!!! Όμως ένα συγκεκριμένο έχει χαραχτεί στη μνήμη μου και το θυμάμαι αρκετά συχνά: Ήμουν σχετικά νέα Νοσηλεύτρια, σε εφημερία παραμονή Πρωτοχρονιάς, προσήλθε πολυτραυματίας μετά από τροχαίο δυστύχημα, 10,5 ετών με δύο ανοικτά κατάγματα κάτω άκρων και ρήξη σπληνός. Η μητέρα του παιδιού είχε χάσει τη ζωή της ακαριαία στο δυστύχημα. Η επέμβαση ξεκίνησε λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου και τελείωσε την επόμενη μέρα πριν το μεσημέρι. Σε ένα χειρουργείο που έμοιαζε βομβαρδισμένο τοπίο, ανταλλάξαμε ευχές με τον αναισθησιολόγο, ορθοπαιδικό, παιδοχειρουργό, τραυματιοφορέα και κάποιοι συνέχισαν την εφημερία τους!!!!!
Εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης και με πολλά προβλήματα στον χώρο της υγείας πώς είναι η κατάσταση στο Καραμανδάνειο;
Πολύ εύστοχη ερώτηση και δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι κρίνοντας από τον εφοδιασμό του χειρουργείου σε υλικά και εφόδια, θεωρώ πως το «Καραμανδάνειο» Νοσοκομείο είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από άλλα νοσοκομεία. Βέβαια, υπάρχουν αρκετές οικονομικές δυσκολίες και ξενοδοχειακές δυσχέρειες, οι οποίες υπερνικούνται και διορθώνονται με καθημερινές και εντατικές προσπάθειες τόσο της Διοίκησης όσο και των Εργαζομένων. Οφείλω να ομολογήσω ότι το προσωπικό του νοσοκομείου –νοσηλευτικό, ιατρικό, διοικητικό, βοηθητικό- ανταποκρίνεται και υπερκαλύπτει τις ανάγκες των μικρών ασθενών και των συνοδών τους, για παροχή υπηρεσιών υγείας.
Πρόκειται για το μοναδικό εξειδικευμένο Παιδιατρικό Νοσοκομείο στη Δυτική Ελλάδα. Κατά πόσο καλύπτει τις ανάγκες; Φανταζόμαστε η προσπάθεια είναι συνεχής.
Πραγματικά, είναι το μοναδικό νοσοκομείο παίδων εκτός Αθηνών και το 3ο παιδιατρικό στην Ελλάδα. Καλύπτει μια τεράστια γεωγραφική περιοχή που αγγίζει τα όρια της 6ης Υ.ΠΕ.: Ήπειρο, Ιόνια Νησιά, Δυτική Ελλάδα, Πελοπόννησο και καλύπτει πλήρως τις ανάγκες του παιδικού πληθυσμού σε παιδιατρικά - νεογνολογικά, παιδοχειρουργικά, παιδοορθοπαιδικά, παιδονευρολογικά, παιδοψυχιατρικά και εξειδικευμένα Ω.Ρ.Λ., ενδοκρινολογικά, πνευμονολογικά νοσήματα. Οι προσπάθειες αναβάθμισης, και εκσυγχρονισμού του νοσοκομείου από μέρους της Διοικήτριας, είναι συνεχείς και άοκνες. Στο άμεσο μέλλον πρόκειται να λειτουργήσουν εξειδικευμένα για παιδιά, οφθαλμολογικό, αιματολογικό και καρδιολογικό ιατρείο. Αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια της Διοικήτριας είναι το σύνολο των εργαζομένων του νοσοκομείου.
Η ζωή δεν είναι σίγουρα μόνο δουλειά. Έχετε μια υπέροχη οικογένεια και πολλές ασχολίες πώς συνδυάζονται όλα μαζί ;
Φυσικά, η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά. Ο προσωπικός χρόνος είναι αρκετά περιορισμένος, αλλά με συνεννόηση, κατανόηση και σύμπνοια μέσα στην οικογένεια, πιστεύω πως συνδυάζονται αρμονικά η δουλειά με την προσωπική ζωή και τον ελεύθερο χρόνο. Διαθέτω αρκετό, θεωρώ, χρόνο στην οικογένειά μου και καμαρώνω για τους δυο γιους μου, 23 και 21 ετών, φοιτητές αμφότεροι. Στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τους παραδοσιακούς χορούς και το διάβασμα. Παράλληλα, ασχολούμαι και με την διδασκαλία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ως εργαστηριακή συνεργάτης στο Α.Τ.Ε.Ι. Δυτικής Ελλάδος.
Και ο σύζυγος σας Γιώργος Γραμματίκας είναι στον ίδιο χώρο εργασίας. Κοινή πορεία στη ζωή και στη δουλειά! Σας ένωσε η αγάπη σας για το χώρο της υγείας;
Στον ίδιο χώρο εργασίας, αλλά σε διαφορετικά τμήματα, διότι θα…. παραγνωριζόμασταν!!!! Πραγματικά, είναι κοινή η πορεία μας στη ζωή και στη δουλειά. Επειδή είναι συνάδελφος και νομίζω πως με καταλαβαίνει απόλυτα, θεωρώ πως είναι ο βασικός λόγος που υπάρχει μεταξύ μας αλληλοκατανόηση, συνεννόηση και επικοινωνία σε κοινή γλώσσα. Αγαπάει όπως κι εγώ, αυτό που κάνει και πιστεύω ότι πραγματικά αυτό που μας ένωσε ήταν το πάθος για την υγεία και την προσφορά προς το άρρωστο παιδί. Αν δεν υπήρχε αυτό το υπόβαθρο, πιστεύω πως δε θα κάναμε και οι δύο μεταπτυχιακές σπουδές, ειδικότητες, δεύτερα πτυχία, εξειδικεύσεις, σεμινάρια κ.λ.π.
Ελένη Παρασκευοπούλου
