Το βραβευμένο έργο «Προσωπική συμφωνία» (Taking sides) του Ρόναλντ Χάργουντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, ανεβαίνει στο θέατρο «Πάνθεον» από την Παρασκευή 18 έως την Κυριακή 20 Οκτωβρίου, στις 9.00 το βράδυ. Στους κεντρικούς ρόλους, οι Νικήτας Τσακίρογλου, Χρήστος Βαλαβανίδης και Αλέξανδρος Μπουρδούμης.

Στη Ναζιστική Γερμανία, ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ θεωρείται ο σημαντικότερος Διευθυντής Ορχήστρας γι’ αυτό και χαίρει της εύνοιας του Αδόλφου Χίτλερ. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο κατεχόμενο Βερολίνο, ο Φουρτβένγκλερ θα κατηγορηθεί για τη σχέση του με το Ναζιστικό καθεστώς και θα υποβληθεί σε ανάκριση από τους Αμερικανούς. Την ανάκριση του μαέστρου αναλαμβάνει ο ταγματάρχης Άρνολντ ο οποίος δείχνει αποφασισμένος να αποδείξει πως ο μουσικός υπήρξε στέλεχος των Ναζί κι εκμεταλλεύτηκε τα προνόμια που του προσέφερε το Κόμμα. Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι μηδαμινά μόλο ταύτα, τα επιχειρήματα του Φουρτβένγκλερ σχετικά με τη «διατήρηση της Γερμανικής μουσικής παράδοσης και των υψηλών αξιών», συγκρούονται με τις ανεξίτηλες μνήμες του Ταγματάρχη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους αμέτρητους νεκρούς. Ο μάρτυρας που θα αλλάξει την τροπή της ανάκρισης είναι ο Ρόντε, δεύτερο βιολί της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, ο οποίος με αντάλλαγμα την προσωπική του απαλλαγή, προδίδει κρυφές πτυχές του μαέστρου.

Έγραψαν για την παράσταση

Κώστας Γεωργουσόπουλος/ ΤΑ ΝΕΑ/: «… Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς δίδαξε ρόλους, φώτισε αντιδράσεις, προσέγγισε συνειδήσεις και πέτυχε να μας συγκλονίσει με τα διλήμματα της ύπαρξης. Σκηνικά – κοστούμια (Αθανασιάδου – Σπερελάκη), μουσική (Κατσιβέλης), φωτισμοί (Αγιαννίτης) άψογα. Έξοχη η κίνηση που δίδαξε η Λιατσεβίρη. Ο Νικήτας Τσακίρογλου μάθημα λιτότητας, ουσίας μιμήσεως και άψογου ρυθμού του λόγου. Μεγάλη υποκριτική. Ο Χρ. Βαλαβανίδης άψογος, απλός και ουσιαστικά ανθρώπινος. Ο Μπουρδούμης συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Ηθοποιός κύρους με έξοχους ρυθμούς και αξιόλογη κίνηση. Η Αννα Ελεφάντη: αποκάλυψη. Δείτε πώς μια ηθοποιός μπορεί να φτάσει να υποδυθεί την ψυχική στέρνα… με θέρμη. Ισόρροπα μιμήθηκαν χαρακτήρες Μαρούσκα, Παναγιωτοπούλου και Γουρζουλίδης…»

Μαρία Κρύου/ Αθηνόραμα: «… Ανθρώπινος, γλυκόπικρος και συγκινητικός ο Νικήτας Τσακίρογλου, με φοβερή απλότητα και ειλικρίνεια, «υπερασπίζεται» τα ιδανικά του χαρακτήρα που ερμηνεύει, μας πείθει για την οπτική με την οποία ο Βίλχελμ Φούρτβενγκλερ βλέπει τα πράγματα: ότι η τέχνη μπορεί, ακόμη και στην πλέον μισαλλόδοξη καθημερινότητα, να προσφέρει ομορφιά, ευτυχία και προσωπικούς καλλιτεχνικούς θριάμβους. Ο Δημήτρης Μυλωνάς, διατηρώντας την αφήγηση σε υψηλούς ρυθμούς, υπερασπίζεται την αγωνία και τις συναισθηματικές εντάσεις του έργου, μετατρέπει τη σκηνή σε πεδίο εκδήλωσης και κατάδειξης ατομικών και συλλογικών αντιφάσεων, ενεργοποιώντας εν τέλει το μηχανισμό σκέψης του θεατή…»

Πίτσα Στασινοπούλου, Κουλτουρόσουπα: «Ένα βασικό κριτήριο που ορίζει την ποιότητα μιας παράστασης είναι αν κατάφερε να επηρεάσει το συναίσθημα και το πνεύμα του θεατή ή τον άφησε ανέγγιχτο- όπως μπήκε έτσι ακριβώς βγήκε… Όταν λοιπόν φεύγεις από την αίθουσα και το μυαλό σου τριβελίζουν σκέψεις, ερωτήματα, προβληματισμοί που σου γέννησαν τα πάθη των ηρώων και τα αποθηκεύεις προσεκτικά για περαιτέρω επεξεργασία, σημαίνει ότι η παράσταση πέτυχε τον υψηλό θεατρικό της στόχο. Κατάφερε, πέρα από συναισθηματικά, να αγγίξει εγκεφαλικά κι αυτό είναι σαφώς δυσκολότερο στοίχημα. Ο λόγος για την παράσταση «Προσωπική Συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ και σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Κολοσσαίον…»

Κατερίνα Νικολάου, Thinkfree.gr: «… Μία εξαιρετική παράσταση παίζεται αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για την "Προσωπική Συμφωνία" (Taking sides) του Ρόναλντ Χάργουντ. Το έργο βασίζεται στα ημερολόγια του κορυφαίου μαέστρου Βίλχεμ Φούρτβενγκλερ, ο οποίος κατηγορήθηκε ως «συμπαθών» του ναζιστικού καθεστώτος. Τον Φούρτβενγκλερ υποδύεται ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο οποίος αφενός δίνει μαθήματα υποκριτικής "μιλώντας" απλώς και με ένα μόλις τίναγμα του ρούχου του, αφετέρου εκφράζει το δικό του πολιτικό μανιφέστο και ίσως "απαντά" σε κατά καιρούς κατηγορίες που έχει δεχθεί. Το έργο, βαθιά πολιτικό, καταπιάνεται με το αιώνιο δίλημμα "τέχνη για την τέχνη" vs στρατευμένης τέχνης. Τον διεθνούς φήμης μαέστρο ανακρίνει χωρίς ίχνος ανθρωπιάς και σαφώς αποφασισμένος να τον ενοχοποιήσει ο λαϊκής κουλτούρας Αμερικανός ταγματάρχης Άρνολντ τον οποίο ενσαρκώνει ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης. Ένας Μπουρδούμης εντελώς διαφορετικός από ό,τι τον έχουμε συνηθίσει, σε έναν ρόλο που τον ανεβάζει στην ερμηνευτική κλίμακα και είναι πολύ θετική η εξέλιξή του μέσω αυτού…»