Η Θράκη είναι ο τόπος που γνωρίζω από παιδί, κι όμως κάθε φορά τον ανακαλύπτω απ' την αρχή. Γνώριμα από παλιά οι μυρωδιές, οι εικόνες, τα ακούσματα, κι όμως πάντα καινούργια. Ξαναβρίσκω τη Ροδόπη, βαριά, μουντή, με μπόρες ξαφνικές, την βλάστηση που οργιάζει, τα δάση από βελανιδιές κι οξιές, τις ευωδιαστές πευκόφυτες πλαγιές. Στα όμορφα χωριά και τους ορεινούς οικισμούς, που ανάμεσά τους κυλάει ήρεμα ο Νέστος, η βραδινή ψύχρα κάνει τον καπνό να ανεβαίνει από τις καμινάδες ακόμα και τον Μάιο• στα λιθόστρωτα καλντερίμια, λειασμένα από τα βήματα όσων πέρασαν από εδώ πριν από μας, πλανιέται η μυρωδιά του ξύλου, καθησυχαστική και οικεία• στις γραμμές του τρένου που κάποτε ένωναν τον τόπο με τα μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης και συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, διατηρείται ακόμη το αποτύπωμα της Ελλάδας της εξωστρέφειας και της καινοτομίας• και στον μεγάλο πλάτανο της πλατείας, σημείο βραδινής συνάντησης αλλά και τόπο όπου ανταμώνουν όλοι οι χωριανοί όταν σχολάει η κυριακάτικη λειτουργία, πληθαίνουν τα χαμόγελα, οι χαιρετισμοί, οι ζεστές ματιές...
Περιδιάβηκα την παλιά πόλη της Ξάνθης, τη σκεπαστή αγορά της Κομοτηνής, τα δρομάκια, πλημμυρισμένα από φοιτητόκοσμο, γυναίκες με μαντήλες. Βρήκα ξανά με πραγματική συγκίνηση το παρελθόν, συνάντησα όμως και το μέλλον, όπως το υπόσχεται μια κοινωνία δυναμική, που δημιουργεί και ονειρεύεται, διατηρώντας ισορροπίες από δεκαετίες κατακτημένες.
Ωστόσο, τις πιο όμορφες στιγμές τις έζησα πλάι στις γυναίκες που γνώρισα στη Θράκη, εκείνες που με περιέβαλαν με τη θέρμη τους και με γέμισαν σεβασμό για την εφευρετικότητα και την εργατικότητά τους, την ευαισθησία και τη φαντασία τους. Μοιραστήκαμε προβληματισμούς, γελάσαμε μαζί, με εντυπωσίασαν με την αβίαστη φιλικότητά τους, με την απλότητα και την άνεση με την οποία συνυπάρχουν. Συνάντησα στη Γλαύκη τα κορίτσια που ετοιμάζονται με επιμονή κι ελπίδα για τις Πανελλήνιες• τη Σαμπιχά που αγωνίζεται για τα παιδιά των Ρομά, τη Μαίρη που μόλις άνοιξε το εστιατόριό της και αγωνιά για την αυριανή μέρα, τη Νεσλιχάν που στα είκοσι δύο της χρόνια οδηγεί λεωφορείο και θέλει να γίνει εκπαιδεύτρια, τις δασκάλες Ιλκνούρ και Νεβίμ, Μπετιχά και Σουμεγιά, την ψυχολόγο Σερικέ, τη Ζωή, καθηγήτρια πανεπιστημίου, την Έλενα που διοικεί με στιβαρό χέρι ένα ολόκληρο νοσοκομείο, τις γυναίκες του συνεταιρισμού Γενισέας που κράτησαν τη συνταγή των μανάδων τους και φτιάχνουν από το ζαχαροκάλαμο πετιμέζι, την οινολόγο Μελίνα στους Κίκονες, την Εμμανουέλα στα Θρακικά εκκοκκιστήρια, γυναίκες δυναμικές που οφείλουν στην εκπαίδευση τη χειραφέτησή τους κι ανοίγουν δρόμο για τις επόμενες... Είναι αυτές που δίνουν παραπάνω ώθηση στην παραγωγική ανάπτυξη της Θράκης. Αυτές που την πλουτίζουν σε περιεχόμενο με την τόλμη, τις πρωτοβουλίες, την αφοσίωσή τους. Οι γυναίκες της Θράκης, οι γυναίκες της Ελλάδας.
