Γράφει
ο
Τάκης Γεωργακόπουλος*

Είμαι ίσως από τους νεότερους του χώρου και φαντάζει υπερβολή, το να γράψω για τον Μανώλη Γλέζο.
Με τον Μανώλη Γλέζο έτυχε να συναντηθούμε δύο φορές, για λίγες ώρες, μία σε Αίγιο-Πάτρα πριν τις εκλογές του 2010 και μία μετά, στα Καλάβρυτα για την διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων και όσα άκουσα από αυτόν, επέδρασαν σημαντικά πάνω μου, ήταν σαν να μιλάγαμε χρόνια μαζί, έδειχνε μιά εκπληκτική ικανότητα να σε εμπνέει....

Είχε ένα πάθος κι ένα πείσμα γι αυτό που έκανε. Έβαζε στόχους και τους πετύχαινε. Προχωρώντας και βάζοντας νέους στόχους.
Κι αυτούς τους στόχους τους ενέπνεε και στους νεότερους.
Θυμάμαι πως στην συνάντηση στο Αίγιο, στο ξεκίνημα του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα ουζερί με τους ντόπιους δημοσιογράφους, ρώτησε επιτακτικά και το ίδιο ερώτημα επανέλαβε και στην Πάτρα: Τι στόχους έχετε βάλει; Πόσους βουλευτές επιδιώκετε να εκλέξετε στην Αχαϊα;

Το ίδιο βράδυ, με συνεννόηση του Πέτρου Χάλκου, μίλησε με πάθος στους μαθητές του σχολείου που είναι απέναντι από τον Άγιο Ιωάννη στην περιοχή Πράτσικα και τους είπε να αγαπάνε το διάβασμα και να νοιάζονται για την δουλειά τους, ότι κάνει καθένας.
Στα Καλάβρυτα μίλησε με το ίδιο πάθος για την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και φυσικά μας εξέπληξε όλους με τον παραστατικό και τεκμηριωμένο τρόπο που ενημέρωσε την τοπική κοινωνία για το δίκαιο της διεκδίκησης.

Ο Μανώλης Γλέζος πέθανε στις 30 Μαρτίου 2020 αλλά όπως λέει κι ο ποιητής, ''τ' άντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται''.
Ο Μανώλης Γλέζος, είτε τον γνώριζες είτε δεν τον γνώριζες, ήταν για όλους μας γνωστός με πολλές ιδιότητες και με πολλές ευκαιρίες.
Μας γράφει κάπου, πως οι μελλοθάνατοι κρατούμενοι, την προηγούμενη νύχτα της εκτέλεσής τους, άφηναν παρακαταθήκη σε όσους ζούσαν λέγοντας μεταξύ άλλων ''...κι όταν πίνεις κρασί, θα πίνεις και για μένα''.
Ο Μανώλης Γλέζος, υπήρξε ένας ''αιωνόβιος μελλοθάνατος'' αλλά δεν κατάφερε κανείς να τον εκτελέσει, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές της εμφυλιοπολεμικής περιόδου της Ελλάδας. Λύγισε στην φθορά του χρόνου και της αρρώστιας...

Υπήρξε σύμβολο αντίστασης και παλληκαριάς με το τόλμημά του, να κατεβάσει μαζί με τον Λάκη Σάντα τη γερμανική Σβάστικα από την Ακρόπολη, εν μέσω γερμανικής κατοχής.
Ηταν όπως είπε κι ντε Γκώλ ''ο πρώτος Παρτιζάνος στην Ευρώπη''.
Κι εμείς, εμπνεόμενοι από τον Γλέζο, δεν θα υποστείλουμε την σημαία, αλλά θα κατεβάσουμε την σημαία της όποιας κατοχής, όποτε χρειαστεί.

Σε αυτόν τον Παρτιζάνο της Ευρώπης σήμερα σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι, για να αποτίσουμε φόρο τιμής και να του υποσχεθούμε πως δεν θα τον ξεχάσουμε, γιατί όλα όσα μας άφησε ως πολιτική παρακαταθήκη, (θα) ηχούν μέσα μας ως ένα διαρκές ξυπνητήρι, για να μας κρατάνε σε πολιτική εγρήγορση όπως ήταν κι ίδιος σε διαρκή πολιτική εγρήγορση, ως την τελευταία στιγμή της ζωής του.

*Ο Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός - Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας.