Πάνε περίπου δεκαπέντε χρόνια από την περίοδο που εργαζόμουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποκλειστικά με θέματα που αφορούσαν την απασχόληση στους κύκλους των χωρών της Ευρωζώνης.

Η ενασχόληση με τα εργασιακά ζητήματα μου πρόσφεραν σπάνια εμπειρία, αναφορικά με την επίλυση πλήθους ζητημάτων βάσει των κοινοτικών κανόνων δικαίου και του εκάστοτε εθνικού δίκαιου της κάθε χώρας. Από την άλλη, η συμβολή έστω και ως παρατηρητής στο υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκό μέλλον, ήταν ιδιαίτερα επωφελής.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση από την δημιουργία της ενέπνευσε τα μέλη της και στήριξε την ύπαρξή της σε πανανθρώπινες θεμελιώδεις αρχές. Επομένως το ευρωπαϊκό εγχείρημα φάνταζε μεγαλειώδες, με υποδειγματική προσήλωση στις κοινές αξίες της αλληλεγγύης, της συνοχής και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η Ενωση των προοδευτικών αξιών και του πλουραλισμού οδήγησε στην ανάπτυξη όλα τα κράτη μέλη της, ώστε σήμερα να μπορούμε να μιλάμε για πλήθος από οφέλη που αποκόμισαν τα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Στην πρόσφατη μνήμη μας ακόμη υπάρχει η διάσωση της χώρας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας με τις γνώστες εγχώριες δραματικές στιγμές.

Τον κρίσιμο λοιπόν χρόνο που η Ελλάδα εξέρχεται τραυματισμένη από μια δεκαετή κρίση μνημονίων και δημοσιονομικής προσαρμογής, εμφανίζεται υπό μορφή πολέμου ο covid-19, δημιουργώντας προβληματισμό και αγωνία, μιας και η άμυνα της απειλής αυτής, αφορά την δεδομένη στιγμή όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά το σώμα όλης της Ευρώπης.

Τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης έκλεισαν και τώρα μένει να αντιμετωπιστεί η πανδημία όχι μόνο ως ζήτημα υγειονομικό αλλά και ως ζήτημα οικονομικό. Οι θεσμοί οφείλουν να ενεργοποιηθούν και πέραν των αποφάσεων στήριξης, πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ όψιν τόσο την εκατόμβη των νεκρών της Ισπανίας και Ιταλίας όσο και τις οικονομικές επιπτώσεις μιας τέτοιας πανδημίας, που μέχρι σήμερα έχει εξαναγκάσει σε «παύση» ολόκληρο τον πλανήτη.

Το αίτημα των εννέα ηγετών περί έκδοσης ενός χρεογράφου, ώστε να αντληθούν χρήματα από τις αγορές στην ίδια βάση προς όφελος όλων των κρατών μελών, αποτελεί ένα ισχυρό εργαλείο που όπως φαίνεται μπορεί να εξασφαλίσει μια σταθερή μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση για την αντιμετώπιση των ζημιών που προκαλεί αυτή η πανδημία.

Αυτή η ιδέα βέβαια δεν είναι καθόλου καινούργια, καθώς είχε ταχθεί υπέρ μιας τέτοιας έκδοσης στην κρίση του 2010-2011 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος υπεραμύνθηκε αυτής της λύσης σαν το πλέον δυνατό όπλο συμβολής στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Σήμερα που όλα τα κράτη μέλη αντιμετωπίζουν την κοινή απειλή της εκτεταμένης πανδημίας και της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, το κοινό ευρωπαϊκό εγχείρημα οφείλει να μείνει πιστό στο όραμά του, να ξεπεράσει τις εσωτερικές ρωγμές του και να αποφύγει τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης.

Η επιμονή σε πολιτικές λιτότητας και κερδοσκοπίας οδηγούν σταθερά σε εκτροπή από την αρχικώς ευοίωνη Ευρωπαϊκή πορεία. Επομένως οι στιγμές είναι κρίσιμες για την μελλοντική βιωσιμότητα της.

Πράγματι η ανθρωπότητα ταπεινώθηκε από την πανδημία της νόσου από την άλλη όμως, η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ σημαντική στιγμή, να σκεφτεί τις ρίζες τις, να κατανοήσει την ανάγκη για ενότητα, και να αναδειχθεί ισχυρή προς όφελος όλων των λαών και πολιτών του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. «Whatever it takes».

Της ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΣΕΡΕΤΗ - ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ-ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ