Μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών μετακινείται καθημερινά από νομό σε νομό η ακόμα και από τα αστικά κέντρα προς την ορεινή επαρχία για να εργαστεί .
Οι συνάδελφοι αυτοί παίζουν κάθε μέρα τη ζωή τους κορώνα γράμματα σε άθλιους και επικίνδυνους δρόμους. Σε ομάδες των τεσσάρων η και παραπάνω, για να μοιράζονται τα έξοδα του Ι. Χ. αυτοκινήτου ενός εξ αυτών, ξεκινούν κάθε μέρα κόντρα σε όλες τις αντίξοες καιρικές συνθήκες για το μεροκάματο του τρόμου. Στατιστικά ήταν θέμα χρόνου πότε θα γινόταν το κακό. Έχει γίνει και στο παρελθόν και δυστυχώς θα ξανασυμβεί και στο μέλλον αν δεν αλλάξουν πολλά πράγματα στην εκπαίδευση.
Οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών, όπως έχουν διαμορφωθεί διαχρονικά από τις πολιτικές των Κυβερνήσεων, γίνονται όλο και πιο δυσβάσταχτες, όλο και λιγότερο ελκυστικές, όλο και πιο επικίνδυνες .
Το επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι συνεχώς αυξανόμενες παραιτήσεις η και οι μη αποδοχές ανάληψης υπηρεσίας αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
Τι βιώνει καθημερινά ένας εκπαιδευτικός; Επιγραμματικά υπενθυμίζω την κόπωση που προκαλεί μια ώρα διδασκαλίας, (αντιστοιχεί με τρεις ώρες γραφείου), σε συνδυασμό με το αυξημένο διδακτικό ωράριο και μάλιστα σε τάξεις με 27 μαθητές, ενημερώσεις γονέων, γραφειοκρατία, συμβούλια τμημάτων, συλλόγους , απουσίες, αναθέσεις εργασιών, προγράμματα και τόσα άλλα που κατά καιρούς του φορτώνουν κάποιοι καρεκλοκένταυροι που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους εδώ και χρόνια σε τάξη διδασκαλίας.
Εργασιακό στρες και ανασφάλεια για το μέλλον. Μισθοί πείνας, (-45% οι απώλειες των μνημονιακών χρόνων), εργασία σε δύο, τρία, τέσσερα ή και παραπάνω σχολεία για να συμπληρωθεί το αυξημένο ωράριο. Μεταθέσεις και αποσπάσεις που δεν γίνονται όσα χρόνια και να προσπαθήσεις. Αδιοριστία και αναπλήρωση.
Και ενώ οι εκπαιδευτικοί βιώνουν αυτή την πραγματικότητα έχουν να αντιπαλέψουν και όλους αυτούς που συστηματικά τους απαξιώνουν και προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι δεν δουλεύουν, ότι έχουν πολλές αργίες και άλλα πολλά αρνητικά. Δυστυχώς αυτή και χειρότερη είναι
η κατάσταση και η καθημερινότητα για χιλιάδες εκπαιδευτικούς.
Στη μνήμη των αδικοχαμένων συναδέλφων μας, οφείλουμε να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα.
*O Σπυρίδων Ψαρράς είναι πρόεδρος της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας και
Αιρετός ΑΠΥΣΔΕ Δυτικής Ελλάδας.
