Ταλαιπωρία, γκρίνια, αναστάτωση, καθυστέρηση, εκνευρισμός… Μια μικρή ανατροπή στην καθημερινότητά μας, έστω και δικαιολογημένη, στέκεται αρκετή για να μας κάνει να σκεφτούμε πιο βαθιά, πιο ώριμα, πιο συλλογικά…

Τα έργα στη μεγάλη περιμετρική, τα οποία έχουν προκαλέσει άλλοτε μεγαλύτερο κι άλλοτε μικρότερο κυκλοφοριακό κομφούζιο, είναι για όλους μας ένα πολύ καλό, επίκαιρο και άκρως διδακτικό μάθημα.

Ναι, μάθημα. Γιατί έπρεπε, δυστυχώς ή ευτυχώς, όλοι να πάρουμε το μάθημά μας. Μόνο έτσι, ίσως, καταφέρουμε να εκτιμήσουμε την πραγματική αξία κάποιων «πραγμάτων»… Μόνο έτσι, ίσως, καταφέρουμε να κινητοποιηθούμε για να μην καθυστερήσουν και τα άλλα «τρένα» για την Πάτρα.

Από  εκείνη τη Δευτέρα που διακόπηκε η λειτουργία του ρεύματος της Περιμετρικής προς Πύργο, νιώσαμε στο πετσί μας τι σημαίνει η συγκεκριμένη υποδομή. Γιατί νιώσαμε την έλλειψή της. Τη θεωρούσαμε, πλέον, δεδομένη και μόλις την στερηθήκαμε, έστω και για λίγες μέρες, χάσαμε την ψυχραιμία μας, το χρόνο μας, την υπομονή μας.

Οι χρόνοι τετραπλασιάστηκαν. Το  κόστος ομοίως. Τα νεύρα ξέφυγαν.

Συναντήσεις και ραντεβού καθυστέρησαν, πλοία και ανταποκρίσεις χάθηκαν, εισιτήρια ακυρώθηκαν. Πέρα απ’ τις ήσσονος σημασίας συνέπειες, που κι αυτές δεν είναι αμελητέες.

Η κυκλοφοριακή ασφυξία σε αρκετά σημεία της Πάτρας μάς έδωσε να καταλάβουμε πόσο πολύτιμη είναι η Περιμετρική: για την καθημερινότητά μας, για την ποιότητα ζωής μας, για τα νεύρα μας, για τη συνέπειά μας.

Τώρα την εκτιμήσαμε. Τώρα που τη στερηθήκαμε. Τώρα συνειδητοποιήσαμε τι χάναμε τόσα χρόνια που δεν είχαμε Περιμετρική. Πού δεν είχαμε Ολυμπία Οδό. Που δεν είχαμε Ιονία Οδό. Τόσα χρόνια που περιμέναμε υπομονετικά, καρτερικά. Που ανεχόμαστε, που καταπίναμε, που υποχωρούσαμε, που οπισθοχωρούσαμε…

Θα δείτε πόσο απελπιστική θα ‘ναι η κατάσταση όταν θα κλείσει, για ανάλογο λόγο, και η Μίνι Περιμετρική…

 Πού καταλήγουμε; Είναι απλό:

Ας βγούμε στην επίθεση, άμεσα, οργανωμένα και συλλογικά, ώστε να μην αναγκαστούμε πάλι να παίξουμε μόνο παθητική άμυνα για κάμποσα χρόνια ακόμα…

Ας πάψουμε πια να είμαστε τόσο ανεκτικοί, τόσο υποχωρητικοί.

Ας πάψουμε να κάνουμε, με την ανοχή μας, κι άλλο κακό στην ποιότητα ζωής μας, στην υγεία μας, στα οικονομικά μας, στα νεύρα μας.

Ας ενώσουμε τις δυνάμεις και τις φωνές μας για να απαιτήσουμε άμεσα τη δρομολόγηση και για το τρένο, και για την Πατρών-Πύργου, και για το φυσικό αέριο.

Μην περιμένουμε σα φτωχοί - και μουγγοί - συγγενείς να έρθουν…μόνα τους μετά από πολλά χρόνια και τότε, που θα κάνουμε τις συγκρίσεις, να τα εκτιμήσουμε.

Ως πότε θ’ ανεχόμαστε, ως πατρινοί και ως Αχαιοί, να μας αντιμετωπίζουν ως τον τελευταίο τροχό της αμάξης; 

Ως πότε θ’ ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν τις περισσότερες φορές ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας;