Το λέει μια παροιμία… Γιατί έτσι συμβαίνει πραγματικά: Αν δεν υπάρχουν μάρτυρες να καταθέσουν ενόρκως σε μια δίκη, τα χέρια των δικαστών είναι δεμένα.
Χρειάζεται όμως θάρρος για να καταθέσεις, να υποστείς στο δικαστήριο την επίθεση του καταγγελλόμενου και των συνηγόρων του, να ερευνηθεί η ζωή σου, το ήθος σου η αξιοπιστία σου. Ομως πρέπει να το κάνεις, ακόμα και όταν δεν έχεις κανένα προσωπικό όφελος, μόνο και μόνο για να λάμψει η αλήθεια.
Στη δίκη των δολοφόνων του Φύσσα, δυό νέες κοπέλλες, η Δ.Ζ και η Π.Κ, κατέθεσαν και αναγνώρισαν τον δολοφόνο και την παρέα του, με περισσό θάρρος, και παρά τις συμβουλές των οικείων τους «να κρύψουν λόγια». Εκαναν το σωστό, παρά τον μεγάλο κίνδυνο, και έτσι η δικαιοσύνη έκανε το έργο της.
Στη δίκη για τον εμπρησμό της ΜΑΡΦΙΝ, με τους 4 νεκρούς, κανένας δεν κατέθεσε και δεν αναγνώρισε κανέναν, από τους δεκάδες διαδηλωτές που βρίσκονταν γύρω τους. Δειλοί και συνένοχοι, άφησαν τα θύματα χωρίς δικαίωση.
Παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες, με τη σύλληψη του Δ.Λ. πλήθος ηθοποιών, να συνωστίζονται μπροστά από τις κάμερες και να λένε ότι γνώριζαν, αλλά για κάποιο λόγο δεν μιλούσαν. Οι ίδιοι που κάποτε συνωστίζονταν για να φωτογραφηθούν μαζί του ή να πάρουν έναν ρόλο στις παραστάσεις του.
Το ίδιο και οι γείτονες, οι περαστικοί, ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, και ο φούρναρης της περιοχής. Κάθε φορά που κάτι συμβαίνει κοντά τους εμφανίζονται στα κανάλια και λένε τα ίδια κατά περίπτωση: ή «ήταν ένα καλό παιδί», «η οικογένεια δεν είχε δώσει δικαιώματα», «ακούγαμε φωνές αλλά δεν είχαμε φανταστεί» ή « ξέραμε αλλά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε», τόσο ίδια σχόλια, που μερικές φορές νομίζεις ότι είναι οι ίδιοι κάθε φορά.
Παρόμοια ακούσαμε και στην θλιβερή ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που όλοι στην σχολή κάτι ήξεραν αλλά δεν μίλαγαν, και σε πολλές άλλες περιπτώσεις εγκλημάτων.
Ισως και οι αστυνομικές μας αρχές να μην είναι τόσο αξιόπιστες, και εχέμυθες, ώστε να απευθύνεται σε αυτές όποιος πολίτης έχει την υποψία και αντιλαμβάνεται κάτι κακό, σίγουρος ότι αυτές θα ερευνήσουν, θα παρακολουθήσουν, και κυρίως θα τον προστατεύσουν.
Ισως και οι Κοινωνικές Υπηρεσίες μας δεν είναι τόσο σχολαστικές, δεν διερευνούν όσο θα έπρεπε, ίσως να μην έχουν και μεγάλες αρμοδιότητες.
Η άποψη που έχει επικρατήσει στην πολιτική μας ζωή, είναι το να μην ελέγχονται οι δημόσιοι χώροι, να μην υπάρχουν κάμερες, να μην παρακολουθείται η ζωή των πολιτών, να μην συνεργαζόμαστε με τις αρχές. Χωρίς τις κάμερες, όμως, ούτε οι δολοφόνοι της Τοπαλούδη, ούτε της αμερικανίδας γιατρού στην Κρήτη θα είχαν εντοπιστεί, ούτε και πολλοί άλλοι.
Γι' αυτό κάθε φορά πρέπει να ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά και να βλέπουμε τι προστατεύει καλύτερα την ανθρώπινη ζωή και υπόσταση και ποιο είναι το κοινωνικό κόστος του.
Και το σοβαρότερο από όλα είναι ότι πρέπει να μάθουμε να μιλάμε, να ζητάμε βοήθεια, να μην υποκύπτουμε σε εκβιασμούς και κυρίως να το διδάξουμε και στα παιδιά μας, που είναι και τα πιο ευάλωτα.
Οι κουβέντες εκ των υστέρων δεν ωφελούνε. Γιατί αύριο κλαίνε, όπως έλεγε μια γιαγιά.
* Η Μαρία Οικονομοπούλου είναι αρχιτέκτων, ιδιοκτήτρια του Zarouchla Inn Hotel και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εμπορικής και Τουριστικής Ανάπτυξης Ανατολικής Αιγιαλείας.
