Οι πρωτοετείς φοιτητές και φοιτήτριες δεν ζουν μια πραγματική ζωή, αλλά μια αναμονή ζωής, αληθινής και σημαντικής.

Είναι εκείνοι οι νέοι και νέες που περίμεναν την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο με αδημονία για την γνώση και μαζί για τη ράθυμη κι ηδονική φοιτητική ζωή, που θα οδηγήσει την ενήλικη ζωή τους. Αυτήν που ο κορονοϊός την ματαίωσε κι οι αλλοπρόσαλλες, αλλεπάλληλες αποφάσεις πολιτικών και λοιμωξιολόγων, δημιουργώντας ένα κλίμα σύγχυσης, την έκαναν να φαντάζει ανέφικτη.

Την περίμεναν με μια γλυκιά ταραχή αυτή την ώρα. Κόπιασαν πολύ. Έκαναν όνειρα, ορμητικά, νεανικά. Ήθελαν να χαϊδέψουν ένα σώμα: χάρτη γεωγραφικό με τα βουνά, τα ποτάμια, τις πεδιάδες και τις κοιλάδες του.

Αντί για αυτό αρχειοθετούν τα όνειρά τους. Α' Λυκείου, Β' Λυκείου, Γ' Λυκείου, πενθήμερη εκδρομή. Τα κωδικοποιούν, περνάνε τον κωδικό του κάθε ονείρου στο «Συμβάντα ημερολογίου» του κινητού τους, καθώς «δεν υπάρχουν συμβάντα για σήμερα» στην εφαρμογή.

Ήθελαν να περπατήσουν τον κόσμο αποφασιστικά, ξεδιάντροπα, ολόκαρδα κι ολόσωμα

Έγκλειστοι ψάχνουν τον κόσμο από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Στο απέναντι μπαλκόνι λάμπει τρεμάμενο το χέρι του υπερήλικα γείτονα καθώς προσπαθεί να πετύχει, για να αφαιρέσει, το ξερό φύλλο της τριανταφυλλιάς του. Μια κόκκινη σταγονίτσα αίμα πέφτει στις πλάκες. γίνεται ποτάμι κόκκινο και τρέχει τους ορόφους, κατηφορίζει στο δρόμο. Ξεματώνει. Οι ειδικοί θα πουν απλά παράπλευρη απώλεια. Αυτοί γνώρισαν επιτέλους κάποιον κοντινό που πέθανε από covid 19, κάποιον που ήθελε να ζήσει για να φροντίζει τα κόκκινα τριαντάφυλλά του. Θα θαφτεί με γρήγορες διαδικασίες. Η οικογένεια, αν επιθυμεί, μπορεί να δει τον νεκρό χωρίς να τον αγγίξει και χωρίς να τον ασπαστεί.

Δεν τραβούν τις κουρτίνες, δεν κλείνουν τα μάτια, δεν λένε δε βαριέσαι. Απόψε η νύχτα, όπως κάθε νύχτα τον τελευταίο καιρό, θα περάσει με σκόρπιες μαύρες σκέψεις.

Θα ακολουθήσουν, ευτυχώς, τα όνειρα. Μελλούμενα. Το πτυχίο: τόξο της Κρητικής ή της Σκυθικής γης και «πέλτη» - η ελαφριά Θρακική ασπίδα - όπλο σπουδαίο για το δικαίωμά τους στην εργασία. Κατάφορτα τα επόμενα χρόνια με αγάπη κι έρωτα. Να αγαπούν και ν' αγαπιούνται, να ερωτεύονται παράφορα. Το κόκκινο ποτάμι, ανεξιχνίαστος συμβολισμός ενταγμένο στο «κανόνα των 5 δευτερολέπτων» διατρέχει και τα δυο όνειρα. Τι να επιλέξεις, όταν είσαι ακόμη μικρός και άμαθος; Tο καθαρό κόκκινο του έρωτα και της επανάστασης ή το λερό κόκκινο της ενοχής;

Αθώα η πρωινή προσευχή τους επίκληση στη μέρα να σταλάξει παρηγορητικό λαδάκι στο παρόν, να κρατηθεί η φλογίτσα της πίστης σε ένα καλύτερο μέλλον.

Μόνο τα όνειρα των νέων είναι αιώνια.

Από την επαφή μου με τους φοιτητές και φοιτήτριες γνωρίζω καλά ότι τους/τις διακρίνει σοβαρότητα, ευαισθησία υπηρετική των καλών κοινωνικών σχέσεων στην προοπτική συλλογικής συνύπαρξης, και μια πολύτιμη αισιοδοξία. Δυσκατόρθωτη η ωριμότητα τους αλλά πάντως διακριτικά παρούσα. Φαίνεται σαν να παλεύουν να βρουν τί μπορούν ρεαλιστικά να ελπίζουν και προσαρμόζονται μέσα σε αυτόν τον κυκλώνα που ξεγυμνώνει την αποκρουστική ασθένεια και την αδυναμία της κοινωνίας να στηρίξει για αυτούς ένα νόημα μέλλουσας ζωής δημιουργικής.

* Η Μάρω Γαλάνη είναι Χορογράφος - Ερευνήτρια της Performance, Πανεπιστημιακός.