Φαίνεται πως ο COVID εκτός από την όλη σύγχιση που μας έχει δημιουργήσει, μας «έσπρωξε» να εκτιμήσουμε κάποια άλλα πράγματα, που πριν, ικανοποιημένοι, από την όποια συναισθηματική μας πληρότητα, δεν τους δίναμε ιδιαίτερη σημασία…

Τι είναι αυτό που σας έχει λείψει περισσότερο στην COVID εποχή;

Εμένα μου έχει λείψει η ανθρώπινη επαφή…

Πεθαίνω για μια αγκαλιά σφιχτή με τους αγαπημένους μου ανθρώπους… με τους φίλους μου…

Θεωρώ πως η στέρηση της αγκαλιάς και του φιλιού με αγαπημένους μας -εσωτερική ανάγκη για τους μεσογειακούς λαούς- μας δημιουργεί κάποιο είδος αδυναμίας έκφρασης, ψυχικής αναπηρίας, υπερφόρτωσης συναισθημάτων και καταπίεσης στο βαθύτερο είναι μας…

Το καλοκαίρι, λοιπόν, το φετινό -που ακόμα καλά κρατεί- επειδή αισθανόμουν κάποιες ελλείψεις, ασχολήθηκα με ότι για μένα έχει σημασία: τα φυτά, τα λουλούδια και τα δέντρα μου.

Ανάμεσα στα άλλα συνειδητοποίησα ότι το πρώτο πράγμα που έβλεπα το πρωί και το τελευταίο το βράδυ, είναι ο πλάτανος που δεσπόζει στη μέση περίπου του ελεύθερου χώρου, που καλύπτεται από το γκαζόν…

Στην άκρη σχεδόν του οικοπέδου, στην πλευρά της θάλασσας, ένας τοίχος τον προστατεύει από τα σκληρά χτυπήματα των κυμάτων, ιδίως όταν έχει μαΐστρο…

Είναι ένα τεράστιο και επιβλητικό δέντρο, 100 ετών τουλάχιστον. Οταν χτίστηκε το συγκρότημα των κατοικιών, το 1975, ενσωματώθηκε στη ζωή και τη λειτουργία των ιδιοκτητών… σιωπηλά και υπομονετικά…

Κάθε φθινόπωρο ρίχνει τα φύλλα του και όλοι γκρινιάζουν, γιατί ο αέρας τα οδηγεί μέσα στα σπίτια από τις ανοικτές μπαλκονόπορτες. Την άνοιξη, όμως, που γεμίζει με τα νέα χλωροπράσινα φύλλα όλοι τον καμαρώνουν…

Για πολλές δεκαετίες, γύρω του στάλιζαν πρόβατα και γίδια… Οι βοσκοί από τις γύρω περιοχές γνώριζαν την ύπαρξή του και οδηγούσαν τα ζώα στον πλάτανο για να απολαύσουν τον ίσκιο και τη δροσιά του…

Και τί δεν έχει δει αυτός ο πλάτανος!!!

Είδε γενιές να έρχονται και να παρέρχονται!

Είδε μικρά παιδιά να μεγαλώνουν και αυτά, στη συνέχεια, να αποκτούν δικά τους παιδιά!

Είδε γνωριμίες να δημιουργούνται, φιλίες να ενδυναμώνονται… ανθρώπους να ερωτεύονται… να γερνάνε… να χάνονται!

Είδε χαρούμενα μωρά να κάνουν κούνια καθισμένα σε ποικίλες κατασκευές που κάποιες φορές πλήγωναν τον κατά τα άλλα σκληρό φλοιό του!

Είδε μικρά παιδιά να σκαρφαλώνουν στα πελώρια κλαδιά του και έφηβους να χαλαρώνουν καθισμένοι αναπαυτικά σε κάποιο κλαδί καπνίζοντας αρειμανίως -παλιότερα-, πρόσφατα χωρίς τσιγάρο, λόγω των απαγορεύσεων!

Είδε ονομαστικές γιορτές, γενέθλια, πάρτυ…

Είδε γενικές συνελεύσεις των ιδιοκτητών του συγκροτήματος, άλλοτε ήρεμες και αποτελεσματικές και άλλοτε θυελλώδεις και μίζερες…

Ολη την ιστορία της περιοχής, κυρίως, όμως, του συγκροτήματος, τη γνωρίζει ο γέροντας πλάτανος και την έχει καταγράψει στις ροζέτες του τεράστιου κορμού του.

Είδε πτώσεις, κλάματα αλλά και αγκαλιές και νανουρίσματα και τραγουδάκια από παιδικές φωνούλες…

Είδε συγκινήσεις, δάκρυα, εγωισμούς και συγγνώμες…

Είδε κάποιους να χαράζουν στον κορμό και τα κλαδιά του συνθήματα ερωτικά,

αλλά και αποθέωσης ποδοσφαιρικών ομάδων…

Κυρίως όμως, μέχρι σήμερα, βλέπει και ακούει τα λόγια και τους ήχους της φίλης του της θάλασσας που δεν σταματάει ποτέ να κινείται και να μιλάει…

Μαζί έχουν περάσει

σκληρούς χειμώνες με έντονες βροχές, με καταιγίδες διανθισμένες με κεραυνούς και πελώρια κύματα που έσκαζαν πάνω στον προστατευτικό τοίχο και

χαριτωμένες μέρες, ηλιόλουστες και λαμπερές, μέρες ανοιξιάτικες και φθινοπωρινές χωρίς τον καυτό Λίβα από την Αφρική…

Χθες ο πλάτανος γιόρτασε τα τέταρτα γενέθλια της μικρής Αναστασίας….

* Η Σοφία Χριστοπούλου είναι εκπαιδευτικός.