Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα από την Καθημερινή
Τίποτε πιο γόνιμο αλλά και τίποτε πιο δύσκολο: να διαβάσεις έναν ποιητή ερήμην της βιογραφίας του. Ακόμα κι αν το έργο του είναι κατάφορτο από σημεία αυτοβιογράφησης, να μην αποδεχθείς πως τα ποιήματα είναι μονοσήμαντη μεταφορά του βίου ή ρηχή αντανάκλασή του. Ιδίως αν ο βίος έτυχε να μυθολογηθεί, με τη συμβολή του ποιητή ή δίχως αυτήν. Η παραποιητική μυθολόγηση δείχνει κατ’ αρχάς να ευνοεί τον άνθρωπο της γραφής, αφού στρέφει πάνω του κάποια από τα φώτα της αγοράς. Μόνο που τα φώτα αυτά, πεινασμένα για προκλητικές βιογραφικές λεπτομέρειες, είναι παραπλανητικά, στρεβλωτικά. Το τελευταίο που τα ενδιαφέρει είναι η ποίηση.
Η ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου, καθώς και ό,τι άλλο δημιούργησε στη μακρά θητεία του, ως πεζογράφος, μεταφραστής, κριτικός και εκδότης, έχουν την καθαρή αυταξία τους. Δεν έχουν ανάγκη τα υποστυλώματα που κατασκεύασε με τον καιρό η φήμη για τον «αιρετικό (ή εριστικό) της Θεσσαλονίκης». Και είναι φιλολογικά θλιβερό και εξαιρετικά άδικο για τον συγγραφέα το γεγονός ότι οι πιο φρέσκες αναφορές στην όλη παρουσία του είχαν αφορμή την έκδοση ενός χιλιοσέλιδου τόμου με «Τα εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου». Δηλαδή με όσα είπε ο ποιητής (έτσι τουλάχιστον βεβαιώνει η συγγραφέας-συρραφέας των ακριτομυθιών) στα χρόνια 2008-2012, όταν η πνευματική φθορά ήταν πρόδηλη. Είναι κρίμα που αυτό το «δυσώδες έπος φλυαρίας και κουτσομπολιού», όπως το χαρακτήρισε προ έτους στη Lifo, δικαίως θυμωμένος, ο Θωμάς Κοροβίνης, παλιός φίλος του ποιητή, απείλησε να μικρύνει τον ανήμπορο Χριστιανόπουλο, παραδίδοντάς τον οριστικά εγκλωβισμένο στο σχήμα του χολερικού κουτσομπόλη.
Η ποίησή του ωστόσο, ελευθερωμένη με καιρό και με κόπο από τις καβαφικές επιρροές, θα ξαναβρεί τον δρόμο προς τον αναγνώστη που αδιαφορεί για τη συσκοτιστική παραφιλολογική μυθολογία. Γιατί είναι ποίηση με γερό σκελετό, έτσι γυμνή και στεγνή, σχεδόν «ξεζουμισμένη», όπως οργανώθηκε. Η ιδιοτυπία της δεν είναι τόσο στη θεματολογία της, την αναζήτηση του ομοφυλόφιλου έρωτα, όσο στη ρεαλιστική ευθύτητα με την οποία εξεικονίζονται η απεγνωσμένη επιθυμία, η στέρηση και η υποταγή. «Ενός λεπτού σιγή» λοιπόν: «Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας / κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, / έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, / ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, // κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, / έστω και μια φορά; / είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή / για τους απεγνωσμένους;».
