Καλώς ήρθατε στο 2020! Πλέον τα ιπτάμενα αυτοκίνητα δεν είναι μύθος. Σε 10 λεπτά είμαστε σε οποιοδήποτε μέρος τού κόσμου κι από την κορυφή των ουρανοξυστών μας ρίχνουμε παραγάδι στη σελήνη. Καταφέραμε όπως πιστεύαμε όλοι, να είμαστε όλοι μαζί ένας λαός, ένα έθνος, μια γροθιά κι όλοι να ζούμε από την πλούσια αυτή Πατρίδα... Πόσο θα θέλαμε όλα αυτά να είναι αληθινά... Πόσο θα θέλαμε το μέλλον μας να είναι σα sequel του "Επιστροφή στο Μέλλον". Δυστυχώς, βιώνουμε μια Οργουελική δυστοπία.

Είμαι ο Ανθρωπος. Είμαι ο Κυρίαρχος. Είμαι ο πραγματικός καταστροφέας των κόσμων. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε πάλευα για να αναπνέω ελεύθερος, για να μπορεί ο γείτονάς μου να απολαμβάνει μαζί με εμένα το φως του ήλιου, για να μπορεί το παιδί να στηλιτεύει τους μεγάλους χωρίς να φοβάται και να τρέμει την τιμωρία τού «αυταρχικού χεριού» της εξουσίας. Να κοιτώ αποσβολωμένος το πυρηνικό μανιτάρι να εξαϋλώνει τη ζωή γύρω του. Να φωνάζω με όλους για κάθε πόλεμο. Κι εκεί που πιστεύαμε ότι κερδίσαμε, θέλαμε κι άλλα.

Καταφέραμε να γίνουμε δέσμιοι του ίδιου μας του δημιουργήματος. Πώς φθάσαμε ως εδώ;

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι διάφορες κοινωνίες είναι ζωντανοί οργανισμοί που αποτελούνται από θεσμικά όργανα, εθνικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά γνωρίσματα. Οπως κάθε ζωντανός οργανισμός, λοιπόν, έτσι και η κάθε κοινωνία έχει τον έμβιο κύκλο της. Γεννιέται, αναπτύσσεται, ωριμάζει, παρακμάζει, πεθαίνει.

Και κάπως έτσι φθάνουμε στο σήμερα. Πλέον η δημιουργία μιας πολεμικής μηχανής και ο θάνατος ανθρώπων αποτελούν τροχοπέδη στην εξάπλωση της παγκόσμιας οικονομικής πολιτικής, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία τού '50 στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο με τον Milton Friedman, όπου ο Ανθρωπος είναι χρήσιμος μόνο για να είναι κομμάτι τής παραγωγής, η οποία έχει ως μοναδικό σκοπό την εισροή χρήματος στις τσέπες τής ολιγαρχίας. Τι είναι καλύτερο τελικά; «Να είσαι υπηρέτης στον παράδεισο ή βασιλιάς στην κόλαση;». Δύσκολο να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση γιατί αν και θεωρητικά η εποχή που ζούμε θεωρείται ως η εποχή της πληροφορίας, επικρατεί κάτι χειρότερο από την αμάθεια Είμαστε η γενιά της ημιμάθειας... Αδαείς επιστήμονες του πληκτρολογίου και λάτρες του γκεμπελισμού δημιουργούν συνειδήσεις και κατευθύνουν τα πλήθη ως άλλα πρόβατα στη σφαγή υποσχόμενοι την γη της επαγγελίας.

Φταίμε που θυσιάσαμε το συλλογικό μας καλό για μία πρόσκαιρη ατομική ευδαιμονία, που δεν αντιδράσαμε όταν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα μάς χάριζαν απλόχερα τα δάνεια και εμείς σαν άβουλες μαριονέτες σκύβαμε υποτακτικά το κεφάλι στις ορέξεις που επέβαλλε η ολοένα και αυξανόμενη υλιστική κοινωνία.

Φταίμε που αφήσαμε τα φερέφωνα των media να μας καθορίζουν τον τρόπο ζωής μας σπέρνοντας φόβο και πανικό σε κάθε τους είδηση.

Και πάνω από όλα φταίμε γιατί ξεχάσαμε τι σημαίνει άνθρωπος… Ξεχάσαμε να κοιτάμε ψηλά και να ελπίζουμε και ως άλλοι στρουθοκάμηλοι θάψαμε το κεφάλι μας στην άμμο περιμένοντας το τέλος μας, ζώντας στις ψευδαισθήσεις μας.

* Η Ευδοκία Παπασταθοπούλου είναι φοιτήτρια του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.