Toυ Ηλία Κωνσταντάτου, Μέλος Συντονιστικού Ώρας Πατρών

Η στείρα αντιπαράθεση και κομματική αντιμετώπιση του θέματος και στο φυσικό αέριο, έρχεται άλλη μία φορά για να δημιουργήσει ένα αδιέξοδο στην πόλη, αντί να λειτουργήσει με γνώμονα το συμφέρον του Πατραϊκού λαού και την ορθότερη διαχείριση των χρημάτων τα οποία δαπανά. Είναι άσκοπο να επιχειρήσει κανείς να πείσει ότι πράγματι η ενδεδειγμένη λύση της έλευσης του φυσικού αερίου είναι να έρθει με αγωγό στην περιοχή, που θα δημιουργούσε συνθήκες τέτοιες που θα βοηθούσαν να διαχειριστεί η πόλη συνολικά τον προσανατολισμό της από την εξάρτηση του πετρελαίου ή του ηλεκτρισμού. Φαίνεται ότι τέτοια προοπτική, μπορεί να υπάρξει αν υλοποιηθεί το σχέδιο του East-Med, ενώ υπάρχει εναλλακτική και από την επέκταση του εθνικού δικτύου, που όμως φαίνεται να κολλάει στο θέμα κερδοφορία και απαιτεί συμπόρευση πολλών συνισταμένων για να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα.

 Αντί όμως εδώ και χρόνια, ο Δήμος οργανωμένα να διεκδικεί την είσοδο της πόλης, στους τομείς των φιλικότερων πηγών ενέργειας, αναλίσκεται σε στείρα άρνηση και πολιτική αντιπαράθεσης αντί να παίζει το ρόλο της ατμομηχανής ανάπτυξης στην περιοχή... Ο Δήμος Πατρέων με τις υποδομές του, τα σχολεία, το στόλο του, θα έπρεπε πρώτος να κυνηγάει την έλευση του φυσικού αερίου στην περιοχή ή να είναι από μόνος του πρωτοπόρος στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας παραδείγματος χάριν μέσω των ηλιακών πάνελ, των γεωθερμικών αντλιών θερμότητας  ή στην χρήση ηλεκτρικών οχημάτων. Με 270 σχολεία να καταναλώνουν αδηφάγα πετρέλαιο για τη θέρμανση τους, με εγκαταστάσεις όπως το Δημαρχείο, του Λαδόπουλου, τα Παλαιά Σφαγεία, τη Βιβλιοθήκη, το Δημοτικό Νοσοκομείο, σε μεγάλο στόλο οχημάτων. Θα ήταν ο πρώτος που θα είχε όφελος με την εξοικονόμηση πόρων με  την  επένδυση (η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα γινόταν μέσω χρηματοδότησης, όπως σε άλλους δήμους) από την αλλαγή στον τρόπο θέρμανσης και κίνησης.

Αντίστοιχα με την παραγωγή ρεύματος μέσω φωτοβολταϊκών στα σχολικά συγκροτήματα, όπου θα μπορούσε να τοποθετήσει συστήματα, θα του επέτρεπε σε βάθος χρόνου να εξοικονομήσει ποσά, τόσο από την παραγωγή ρεύματος, όσο και από την εξοικονόμηση που προσφέρει η χρήση του φυσικού αερίου. Κυρίαρχα όμως αρχικά θα περνούσε το μήνυμα στους μαθητές για ένα φιλικότερο περιβάλλον.  Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το συντονισμό και άλλων δημόσιων υπηρεσιών όπως τα νοσοκομεία, το πανεπιστήμιο, την περιφέρεια και τόσα δημόσια ακίνητα που θα συμμετείχαν,  η πόλη είναι η διοικητική πρωτεύουσα στη δυτική Ελλάδα, θα δημιουργούσε μία καλή βάση διεκδίκησης από τη κεντρική κυβέρνηση και τους διαχειριστές του φυσικού αερίου του μέγιστου δυνατού αποτελέσματος. Αυτά σε συνδυασμό με την προοπτική αύξησης των αναγκών μέσω προσέλκυσης επενδύσεων στην βιομηχανική ζώνη και το βιοτεχνικό πάρκο θα δημιουργούσαν ένα επιπλέον μέτωπο, που θα συμπληρώνονταν από τις ενεργοβόρες επιχειρήσεις που υπάρχουν στην περιοχή και ουσιαστικά είναι αποκλεισμένες και καταδικασμένες στο να μην μπορούν να σταθούν επάξια στον ανταγωνισμό, άλλων επιχειρήσεων που έχουν πρόσβαση στο οικονομικότερο φυσικό αέριο. Αντ΄ αυτού, αντί να βλέπουμε ο Δήμος να είναι ο πρωτεργάτης της ανάπτυξης στην περιοχή, αρνείται να κινηθεί με επιχειρηματολογία, αλλά επιλέγει δογματικά, άναρθρες κραυγές και την πολιτική των  πανό. Δυστυχώς αυτή η πολιτική του, αντί να δημιουργεί θέσεις εργασίας, λειτουργεί με ακριβώς τον αντίθετο τρόπο, περιορίζει την οικονομία της πόλης, δημιουργώντας μια έξωθεν αρνητική εικόνα της πόλης και ουσιαστικά συμβάλει στην ανεργία, μιας και δεν οδηγεί σε διεξόδους σε νέους τομείς οικονομίας. Το μόνο που απομένει στον Πατρινό είναι η τραγική υπόσχεση-απαίτηση ότι ο Δήμος χρειάζεται χίλιες νέες προσλήψεις…λες και αυτό θα έλυνε το πρόβλημα.

 Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι στην πόλη των 300.000 κατοίκων και των χιλιάδων ανέργων η οικονομία πρέπει να βρει νέα πεδία και τομείς. Δεν επιτρέπεται για παράδειγμα να  εξαρτάται τόσο σημαντικά  από το Πανεπιστήμιο. Αυτό, το επόμενο διάστημα θα μετεξελιχθεί προσαρμοζόμενο στην εξ΄ αποστάσεως παρακολούθηση που δημιουργούν οι νέες συνθήκες και η πόλη θα δεχθεί ακόμα ένα πλήγμα στην οικονομία της, μέσω της μείωσης της φυσικής παρουσίας των φοιτητών.

Είναι επιλογή μας αν θα παραμείνουμε θεατές προσκολλημένοι σε στενές κομματικές αντιμετωπίσεις ή αν θα εργαστούμε για μία σύγχρονη και παραγωγική πόλη.