Με αφορμή την πανδημία, τουλάχιστον εγώ για πρώτη φορά έμαθα ότι συζητήθηκε, και τελικά εφαρμόστηκε, με κατεπείγουσες διαδικασίες στο εκπαιδευτικό σύστημα η χρήση αυτή της τεχνολογίας, που συνδυάζει την εξ αποστάσεως εκπαίδευση με την αναμετάδοση του μαθήματος μέσω κάμερας.

Σε γενικές γραμμές όλοι συμφωνήσαμε ότι λόγω των τόσο πρωτόγνωρων συνθηκών, κάθε μέσο που μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που δημιούργησε η υγειονομική κρίση στην χώρα μας, είναι θεμιτό.

Εδώ, αξίζει να αναφερθεί, εξ αρχής υπήρξαν φωνές που δημόσια κριτίκαραν και διαμαρτυρήθηκαν για τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στην ζωή μας τόσο το συγκεκριμένο μέσο όσο και άλλα που αφορούσαν την αποδοχή προσωρινά περιοριστικών κοινωνικών συμπεριφορών, αλλά τελικά μάλλον υπερίσχυσε η άποψη ότι αυτές οι φωνές προέρχονται από τους συνήθεις διαμαρτυρόμενους, υπερβολικούς, εμμονικούς και συνωμοσιολόγους.

Και ενώ λοιπόν η ζωή τραβάει την πορεία της, μέσα από τις καινούργιες συνθήκες που όλοι προσπαθούμε να συνηθίσουμε, ξαφνικά σαν συγχορδία, ταυτόχρονα από διάφορα ειδησεογραφικά sites αλλά και από επώνυμους δημοσιογράφους, αρχίζει να προβάλλεται η άποψη ότι η κριτική στάση έως και η άρνηση των καθηγητών και της ΟΛΜΕ στην χρήση των καμερών στο σχολείο συνδέεται με την άρνηση τους συνολικά στην αξιολόγηση.

Και εδώ ξεκινάει μια πραγματική εκστρατεία δυσφήμισης των εκπαιδευτικών και απαξίωσης συνολικά του έργου τους, που εμένα τουλάχιστον μου θύμισε την αντίστοιχη διαδικασία πριν λίγο καιρό με το Δημόσιο σύστημα υγείας και ό,τι ακολούθησε εκεί.

Το τι γράφηκε είναι απίστευτο. Oτι οι καθηγητές αδιαφορούν για τους μαθητές τους, ότι εμείς πληρώνουμε τις υγειονομικές διακοπές των τεμπέληδων, που αρνούνται να δουλέψουν, ότι η άρνηση τους στις κάμερες είναι απλά ο φόβος τους για την αξιολόγηση και μύρια άλλα που δεν αξίζει να αναφερθούν.

Το ενδιαφέρον είναι πόσο γρήγορα ένα τόσο ειδικευμένο μέσο πέρασε από την μία χρήση στην άλλη. Πόσο γρήγορα, δημόσια και απροκάλυπτα επιστρατεύουν ένα μέσο τόσο αμφιλεγόμενο για τα χαρακτηριστικά του στην χρήση του ως μέσo παρακολούθησης, με σκοπό την αξιολόγηση εργαζομένων - διδασκόντων και μαθητών.

Προσωπικά εμένα, η ιδέα και μόνο πως θα συζητάγαμε σαν κοινωνία ότι είναι δυνατό να εξοικειώσουμε καταρχάς και να το περάσουμε ως αποδεκτό στα παιδιά μας ότι μπορεί να τα παρακολουθεί διαρκώς κάποια κάμερα στην διάρκεια της καθημερινής τους ζωής, μου φαίνεται αδιανόητο έως εγκληματικό.

Η ζωή του καθενός σαν άτομο και σαν σύνολο τού ανήκει αποκλειστικά και με την κάθε διακριτικότητα και δεν έχει κανένας το δικαίωμα, με καμία επίφαση, να καταπατήσει αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα.

Προσωπικά, αν έπρεπε να επιλέξω, προτιμώ χίλιες φορές τον κατώτερο μαθησιακά μαθητή από το εξοικειωμένο να ελέγχεται και να παρακολουθείται διαρκώς ανθρωπάκι.

Από τον έναν έχεις να ελπίζεις κάτι, από τον άλλο τίποτα.

Πραγματικά μου φαίνεται σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας ότι συζητάμε κάτι τέτοιο. Αρνούμαι να πιστέψω ότι και αυτοί που το υποστηρίζουν έχουν επίγνωση του τι λένε. Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά ένα ακόμα λάθος, ανάμεσα στην σύγκρουση δύο πλευρών. Και για να μην μείνουμε με την εντύπωση ότι να, ένας ακόμα που αρνείται την αξιολόγηση σαν διαδικασία, αυτό είναι όλο, καταθέτω την άποψή μου .

Στην Ελλάδα όλοι οι εργασιακοί φορείς είναι επιφυλακτικοί, θα έλεγα εγώ, με τις αξιολογητικές διαδικασίες γιατί απλά δεν εμπιστεύονται την ανεξάρτητη λειτουργία της κρατικής μηχανής, αφού αυτή είναι πλήρως εναγκαλισμένη και εξαρτώμενη από την εκάστοτε εξουσία.

Κατά συνέπεια καλά κάνουν, θα έλεγα εγώ, κάτω από τις παρούσες συνθήκες.

Επειδή όμως το κράτος είμαστε όλοι εμείς, καθώς επίσης και το πολιτικό σύστημα, απλά η όλη σχέση εξελίσσεται σε μια ανασφάλεια για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η λύση που προτείνω λοιπόν είναι, διαρκής εκσυγχρονισμός και απαγκίστρωση της διοίκησης από την εναλλασσόμενη εξουσία. Στελέχη καριέρας, δηλαδή, και ανεξάρτητη διοίκηση. Αν υπήρχαν τέτοιες ενδείξεις από το πολιτικό σύστημα, η αξιολόγηση θα ήταν μια δεδομένη και αποδεκτή διαδικασία σιγά σιγά από όλους , γιατί θα είχε κερδηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων.

* Ο Θεόδωρος Καμπέρος είναι προϊστάμενος της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Δυτικής Ελλάδας.