Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις αντεγκλήσεις μεταξύ εκπαιδευτικών, υπουργείου και άλλων που αφορούσαν στην εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Ομολογώ ότι υπήρχαν επιχειρήματα εκατέρωθεν τα οποία έχουν βάση, ιδιαιτέρως αν τα απομονώσει κανείς από τη σημερινή πρωτοφανή κατάσταση. Όμως εκείνο που εισέπραξα συνολικά και πάλι είναι η μόνιμη άρνηση σε όλα, ωσάν να ήσαν όλα καλά καμωμένα. Τίποτε να μην αλλάξει!
Αντιθέτως είδα μια άλλη κατηγορία εκπαιδευτικών, στα πανεπιστήμια, να αμιλλώνται στην προσπάθεια τους να προσφέρουν και επιπλέον ώρες εκπαίδευσης προκειμένου να μην χαθεί το εξάμηνο των φοιτητών και να υποκατασταθεί, όσο αυτό είναι δυνατόν, η δια ζώσης διδασκαλία. Παρόλο δε που και αυτοί έχουν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις, δεν ξέρω ούτε μια περίπτωση που να αρνήθηκε να συμμετάσχει. Οι φοιτητές αγκάλιασαν και χάρηκαν τη νέα κατάσταση, η παρακολούθηση ήταν πολύ μεγαλύτερη και οι αξιολογήσεις τους λένε ότι σε μερικές περιπτώσεις το μάθημα ήταν καλύτερο. Πρόκειται για μια μικρή επανάσταση στα ελληνικά ΑΕΙ που δείχνει ότι είμαστε έτοιμοι από καιρό να προχωρήσουμε μπροστά σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, τουλάχιστον εκπαιδευτικά.
Είναι μια εντυπωσιακή αντίθεση, στην ελληνική κοινωνία, που αξίζει να μελετηθεί. Είμαι βέβαιος φυσικά ότι ανάλογες αντιλήψεις υπάρχουν και στη μέση εκπαίδευση, γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους, αλλά απέχουν ακόμη από το να είναι πλειοψηφικές. Υπάρχουν φαίνεται ισχυρές αντίρροπες δυνάμεις, οι οποίες κατά τη γνώμη μου δεν είναι ιδεολογικές.
* Ο Δημήτρης Ματαράς είναι Καθηγητής του Τμήματος Χημικών Μηχανικών - Κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών.
