«Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια, ο Τάσος κι εγώ παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο στην Αμερική. Τότε ακόμα το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια στην Ελλάδα φάνταζε όνειρο απατηλό, και καθώς ο γάμος μας σε άλλη χώρα δεν είχε νομική ισχύ στην πατρίδα μας, η τέλεσή του είχε χαρακτήρα αμιγώς συμβολικό - ή έτσι νομίζαμε: πως ήταν απλώς το επισφράγισμα μιας δεκαετίας κοινού βίου».

Έτσι ξεκινά το κείμενο που ανάρτησε ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ στον λογαριασμό του στο Facebook για τα πέντε χρόνια γάμου. Την ανάρτηση συνοδεύει μια φωτογραφία του ζευγαριού που κρατιέται χέρι χέρι.

Στην ανάρτηση σημειώνεται ακόμη: «Έκτοτε, άλλαξαν πολλά, και διαπιστώσαμε ότι η πραγματικότητα πίσω απ' τη φράση "ο σύζυγός μου" διαθέτει τρομερή κι ουσιαστική δύναμη. Ζήσαμε όμορφες στιγμές - τους φίλους μας να γιορτάζουν στο πλευρό μας, τους πεθερούς μας να μας αντιμετωπίζουν ως αδιαίρετη μονάδα, ως οικογένεια, και να μας φέρονται με την αγάπη και τον σεβασμό που αναλογεί σε κάθε ζευγάρι - και άσχημες στιγμές, όπως τον διασυρμό μας με αφορμή το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη δημόσια σφαίρα της χώρας μας ένας άντρας αναφερόταν στον σύζυγό του με αυτή την ιδιότητα, ξεστομίζοντας τις αδιανόητες, κολάσιμες λέξεις "ο άντρας μου".

Μα η ουσία, το ζουμί του τι εστί οικογένεια, φάνηκε όταν, πρώτα ο Τάσος κι εν συνεχεία εγώ, χρειάστηκε να νοσηλευτούμε έπειτα από περιπέτειες της υγείας μας: το ότι ο ένας μπορούσε να λαμβάνει αποφάσεις για τη νοσηλεία του άλλου, να συνομιλεί με θεράποντες ιατρούς και νοσηλευτές, να βρίσκεται ανά πάσα ώρα και στιγμή στο πλευρό του μισού της καρδιάς του - η δύναμη αυτή ήταν ανεκτίμητη. Στα εύκολα και στα δύσκολα, στις λύπες και στις χαρές: αυτό είναι το νόημα της επισημοποίησης κάθε σχέσης ενώπιον των νόμων και του κράτους.

Και γι' αυτό πρέπει, με κάθε τρόπο, να σπρώξουμε τον νόμο πέρα από τη σημερινή του ανισότητα: στους κακόβουλους που φοβούνται την άλωση των αξιών και των χρηστών ηθών, στους γραφικούς που μιλούν για νυφικά, οφείλουμε να θυμίσουμε πως είμαστε ισότιμοι - έστω κι αν όχι ακόμα ισόνομοι - πολίτες που φορολογούνται, που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, και ως εκ τούτου έχουν το δικαίωμα να διατρανώνουν την οικογενειακή τους ιδιότητα: να παντρεύονται, να γίνονται γονείς. Ξέρω πόσο ακανθώδες ζήτημα είναι αυτό το τελευταίο - μα τη στιγμή που ζουν ανάμεσά μας τόσα παντέρημα παιδιά (και μόνο τα ορφανά της προσφυγιάς σου κάνουν την καρδιά κομμάτια), ο πουριτανισμός με την προβιά μέριμνας είναι τουλάχιστον απάνθρωπος.

Φτάσαμε εδώ που είμαστε επειδή αμέτρητοι άνθρωποι αγωνίστηκαν για την αγάπη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη. Κι ο αγώνας αυτός συνεχίζεται - δεν τελειώνει ποτέ».