Η Κατερίνα Γκαγκάκη παραιτήθηκε από τη θέση της Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της «Τεχνόπολις» στο δήμο Αθηναίων και η παραίτησή της έγινε αποδεκτή, μετά τον σάλο που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες για την υπόθεση της σεξουαλικής παρενόχλησης της φοιτήτριας στο ΑΠΘ και όπως αυτή σχολιάστηκε στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του δήμου: «Ο δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, έκανε αποδεκτές τις παραιτήσεις, για λόγους ευθιξίας, της Δημοτικής Συμβούλου Κατερίνας Γκαγκάκη, από τη θέση της Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της «Τεχνόπολις» και της Δήμητρας - Ινέζ Αγγελή - Λυκούδη από τη θέση της Εντεταλμένης Δημοτικής Συμβούλου για το Παιδί.

Η νέα Δημοτική Αρχή της Αθήνας συνεχίζει απρόσκοπτα. Καμία σκιά, καμία πολιτική εκμετάλλευση του έργου και της προσπάθειας που έχει ξεκινήσει στην πόλη μας».

Ξημερώματα Πέμπτης, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η Κατερίνα Γκαγκάκη ανέβασε μια φωτογραφία σκοτεινής και ανταριασμένης θάλασσας και από κάτω έγραψε το εξής κείμενο:

Αναλυτικά η ανάρτησή της

«Advice to my younger self #60: Κοίτα να δεις λοιπόν πώς θα χουν τα πράγματα.

Θα ‘ρθουν κάποιες μέρες που θα ξημερώνουν σκοτάδι.

Βαριές, αφόρητες, τσιμεντένιες. Μέρες, περίοδοι, στιγμές χωρίς κρατήματα, χειρολαβές και ασφάλεια. Κινούμενη άμμος οι σταθερές, κατακάθια καταιγίδας οι πεπατημένες. Θα τις ξέρεις, θα τις περιμένεις, θα καιροφυλαχτείς. Θα έχεις μάθει άλλωστε μέσα στα χρόνια να ερμηνεύεις τα σημάδια, να διαβάζεις τους οιωνούς, να ανασκουμπώνεσαι, να συγκεντρώνεσαι, να παραμονεύεις.

Θα έχεις μάθει. Ότι μόνο μόνη σου θα αποφασίζεις, μόνο πάνω σου θα ακουμπάς. Μόνο όταν το αξιολογείς η ίδια θα οπισθοχωρείς. Θα έχεις συνηθίσει.

Να μετράς και να μετριέσαι. Να ξεχωρίζεις τους άξιους, τους διάφανους, τους δοτικούς, τους παρόντες. Στα έργα. Στο εδώ, όχι το όταν και το αν. Με τον καιρό θα καταλάβεις. Θα αναγνωρίσεις , θα παραδεχτείς. Ότι θα σαι από αυτές. Που πεισμώνουν. Που επιταχύνουν λαβωμένες. Και θέλουν και διεκδικούν. Χωρίς πλάτες. Δεν ξεχνάνε, περιμένουν.

Που όταν τις πληγώνουν, δίκαια ή άδικα, φωνάζουν από μέσα τους. Πολύ, σπαραχτικά, άγρια. Βουβά. Και αντεπιτίθενται στο χρόνο τους. Μόνες. Με δύναμη, ορμή και πάγο. Με απόσταση και συνέπεια. Με στοιχεία, αλλά χωρίς απωθημένο. Με συναίσθημα προσώπου αλλά καμία έκφραση ψυχής.

Το κατέκτησαν, το τελειοποίησαν. Κι εσύ».