Πάνε δυο βδομάδες τώρα που ξυπνάω και κοιμάμαι με την ίδια εικόνα… με τον ίδιο φόβο… με την πολύχρωμη και επικίνδυνη εικόνα του COVIC 19… του εχθρού που αιφνίδια και βίαια μπήκε στη ζωή μου, στη ζωή μας…
Βγαίνω σπάνια από το σπίτι… Εργάζομαι πλέον εξ αποστάσεως, με τηλεργασία… άλλος ένας καινούργιος όρος που μπήκε στη ζωή μας… Τις πρώτες μέρες η κατ' οίκον παραμονή -εγκλεισμός θα ήταν το σωστό- μου άρεσε. Δεν έτρεχα σαν την τρελή να ετοιμαστώ για τη δουλειά… Μπορούσα να ξυπνήσω ήρεμα ακούγοντας τη μουσική που μου αρέσει και κάνοντας διαλογισμό για λίγο ή να βγω στο μπαλκόνι μου θαυμάζοντας τη θέα και εισπνέοντας τον καθαρό αέρα που φιλτράρεται από τα πεύκα της πλατείας.
Είχα φτιάξει μάλιστα και κατάλογο με τις δουλειές που η καθημερινή ρουτίνα δεν μου επέτρεπε να τις πραγματοποιήσω… να βάλω σε μια τάξη τις βιβλιοθήκες μου… να διαβάσω ή καλύτερα να τελειώσω κάποια βιβλία που ο χρόνος δε μου επέτρεπε… να επιχειρήσω όσες άσανας (στάσεις) της yoga θυμάμαι… να φτιάξω, επιτέλους, τις ντουλάπες που είναι σαν τα μαλλιά της γριάς…
Αλήθεια τι έκφραση και αυτή!
Στον κατάλογο περιλαμβανόταν και το σάπισμα στον καναπέ παρακολουθώντας στο Netflx άπειρα επεισόδια Outlander, Lost in space, The Crown και άλλα παρόμοια…
Ευχαριστήθηκε και το έτερο ήμισυ μαγειρευτό φαγάκι… όχι πως το είχε στερηθεί, αλλά η ποικιλία είναι άλλο πράγμα!
Παρόλα αυτά φαίνεται πως είναι δύσκολο να αλλάξει κανείς πρόγραμμα και συνήθειες από τη μια μέρα στην άλλη. Χώθηκα και χάθηκα μέσα στα δελτία ειδήσεων, παρακολουθώντας κάθε κρούσμα… κάθε απώλεια…
Φοβήθηκα παρά την ακρίβεια των οδηγιών και μπερδεύτηκα με τις τόσο αντιφατικές πληροφορίες…
Κάποια στιγμή έκλεισα την τηλεόραση. Μου προκαλούσε άγχος και πανικό. Ηταν σαν να συμμετείχαμε όλοι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μήπως ξαναγυρίζαμε στις σπηλιές; Αραγε συνειδητοποιήσαμε πως ήρθανε τα πάνω κάτω;
Αντί του αναμασήματος της τηλεόρασης, προτίμησα κάποια πολύ έξυπνα βιντεάκια που είχαν ανεβάσει κάποιοι στο facebook.
Κάποιες μέρες μετά συνειδητοποίησα πως ο «εγκλεισμός» τελικά θα μπορούσε να εξελιχθεί σαν μια αναμέτρηση με τον εαυτό μου… εσωτερικά και εξωτερικά… Ο καθρέφτης ήταν το μέσο για την αναμέτρηση…
Μέτρησα όλες τις άσπρες τρίχες που μέχρι τώρα δεν άφηνε να φανούν η χένα… Ανακάλυψα μια σειρά από νέες ρυτίδες που προστέθηκαν στις παλιές… τα ζυγωματικά και τα μάγουλά μου φαίνονταν πιο χαλαρά… το δέρμα μου είχε αποκτήσει λεκέδες - σκιές και κάποια σπυράκια….
...Και… σαν να πάχυνα λιγάκι αυτές τις μέρες… μα δεν έμεινε σοκολατάκι ή σοκολάτα που να μην την ξεκλήρισα… όλο το στοκ καταναλώθηκε!
Στην ουσία έπειθα τον εαυτό μου ότι δεν προλάβαινα να σκεφθώ τίποτε άλλο… Και όμως… τώρα είναι που έχουμε ΟΛΟΙ την ευκαιρία και τον χρόνο να βρούμε το θάρρος να ξαναφτιάξουμε ότι έχει χαλάσει, ότι έχει στραβώσει… Να νιώσουμε ευγνωμοσύνη που έχουμε δίπλα μας την οικογένειά μας υγιή… Να συνειδητοποιήσουμε ότι μοναδικός στόχος για το επόμενο χρονικό διάστημα πρέπει να είναι να διατηρηθούμε υγιείς... Να καταλάβουμε επιτέλους ότι όσο και αν προοδεύουμε, δε μπορούμε να ελέγξουμε τίποτα, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο…
Καιρός να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας… Να βρούμε το θάρρος να πούμε μπράβο σε όσους αγωνίζονται ενάντια σ' αυτόν τον εχθρό που ήλθε από μακριά… Να ακούσουμε τους γύρω μας… Να κλάψουμε μαζί για την απώλειά τους… Να σταθούμε δίπλα τους όταν μας έχουν ανάγκη… Ήλθε ο καιρός για να ξανασχεδιάσουμε την εικόνα του κόσμου μας με πιο αδρές γραμμές, γιατί είχε γίνει μια μουτζούρα… Να πούμε λόγια ουσίας και όχι αερολογίες…
Να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε…
Τώρα έχουμε την ευκαιρία και τον χρόνο να κοιμηθούμε με τον εχθρό και να τον νικήσουμε…
Και η επόμενη μέρα, να είστε σίγουροι, δεν θα είναι ίδια με την προηγούμενη… με καμιά προηγούμενη… Γιατί θα είναι η νίκη όλων μας ενάντια σε ένα αόρατο εχθρό…
Καλημέρα σε όλους…
Της ΣΟΦΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
