Τα χθεσινά δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών είναι αντίστοιχες με αυτές των μαθητών στη Χιλή, στη Σλοβακία και στη Βουλγαρία, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της διεθνούς εκπαιδευτικής έρευνας PISA 2015, δείχνουν το κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Κι αυτό αφορά το εκπαιδευτικό της σύστημα.   

Η ίδια έρευνα αναφέρει ότι περισσότεροι από τους μισούς 15χρονους στην Ελλάδα δεν καταφέρνουν να αναλύσουν και να αξιολογήσουν ένα κείμενο και να το συσχετίσουν με την καθημερινή ζωή ή στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες αδυνατούν να οργανώσουν ένα σχέδιο επίλυσης ενός προβλήματος, που απαιτεί συνδυασμό γνώσεων και πηγών. Η έρευνα αυτή έρχεται να μας προσγειώσει στην πραγματι9κότητα και να επιβεβαιώσει κάτι που όλοι ψιθυρίζαμε αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε.

Η έλλειψη και μόνον μιας ενιαίας εκπαιδευτικής πολιτικής στη χώρα μας αποτελεί τη βασική αιτία του κατάρρευσης του συστήματος. Το υπουργείο Παιδείας είναι ίσως και το μόνο που το σύνολο των πολιτικών στελεχών που αναλαμβάνουν τη διοίκησή του, ταυτίζονται και με την παραγωγή ενός, τουλάχιστον, νομοσχεδίου. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αξιολόγησαν τα όσα είχαν νομοθετήσει οι προκάτοχοί τους και διατήρησαν αυτά τα οποία έκριναν θετικά για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Απειρα νομοσχέδια, άπειρες αποφάσεις και αναποτελεσματικές διαβουλεύσεις χαρακτηρίζουν τον ευαίσθητο χώρο της παιδείας.           

Έτσι φτάνουμε στα αποτελέσματα της έρευνας PISA που αποτυπώνει πλήρως την αποτυχία της ακολουθούμενης μέχρι σήμερα τακτικής. Η εκπαίδευση αποτελεί από τα ιερότερα κεφάλαια μιας χώρας. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος όφειλε να το αντιμετωπίζει με το δέοντα σεβασμό. Σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις του κόσμου να ενώνονται γύρω από το τραπέζι που έχει ως αντικείμενο το σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής στη χώρα μας. Φυσικά σε αυτό το τραπέζι τον πρώτο λόγο πρέπει να το έχει ο ακαδημαϊκός κόσμος της χώρας και ο κυβερνητικός μηχανισμός να μεριμνά για την υλοποίηση ενός σταθερού σχεδιασμού που εν θα έχει μόνο παρόν αλλά και μέλλον.  

Δεν μπορεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα να στηρίζεται σε εκπαιδευτικούς που πληρώνονται με ευρωπαϊκά προγράμματα και οι οποίοι προσλαμβάνονται τον Σεπτέμβριο και απολύονται τον Ιούνιο με άγνωστο που θα βρίσκονται την επόμενη σχολική χρονιά.  

Αν η παιδεία μας στέκει σήμερα όρθια οφείλεται καθαρά στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων που αντιμετωπίζουν την παρουσία τους μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, ως λειτούργημα. Κι αυτό το πράττουν από καρδιάς διότι η ανταμοιβή τους κυμαί8νεται στα χαμηλότατα επίπεδα σε σχέση με το έργο που προσφέρουν.   

Η σωτηρία της εκπαίδευσης απαιτεί διακομματική συνεννόηση και συνεργασία ώστε να οδηγηθούμε σε μία ενιαία εκπαιδευτική πολιτική που θα βασίζεται σε γερά θεμέλια.

* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας.