Πλατεία Ανδρούτσου στο Βλατερό, Πλατεία Αμπελοκήπων, Πλατεία στα Κρύα Ιτεών, Πλατεία στην Αγίου Κωνσταντίνου, Πλατεία στην Ηρώων Πολυτεχνείου και πόσες ακόμα. Οι παραπάνω δημόσιοι χώροι βρίσκονται μακριά μεταξύ τους, έχουν όμως ένα κοινό: οι παιδικές χαρές τους έχουν εξαφανιστεί. Ο σχεδιασμός είναι να αντικατασταθούν από παιδικές χαρές νέου τύπου, που είναι βασισμένες σε υλικά όπως το καουτσούκ και στο πλαστικό, με δάπεδα ασφαλείας και προστατευτικά σε όλα τα όργανα που είναι σίγουρα περισσότερο ασφαλείς. Η συγκεκριμένη ανανέωση προφανώς ένα καλό μέτρο προς την εξασφάλιση της ασφάλειας αφού με την πάροδο του χρόνου ο εξοπλισμός είχε υποστεί φθορές που τον καθιστούσαν επικίνδυνο. Η αντικατάσταση είναι σε εξέλιξη αλλά το πρόγραμμα πρέπει να επισπευσθεί διότι παρατηρούνται τεράστιες καθυστερήσεις σε μερικές περιπτώσεις. Οι παιδικές χαρές που αναφέρθηκαν στις παραπάνω πλατείες, έχουν μετακινηθεί αρκετό καιρό χωρίς να έχουν αντικατασταθεί. Η πλειοψηφία των περιπτώσεων που παρατηρείται η παραπάνω καθυστέρηση είναι για παιδικές χαρές που βρίσκονται περιφερειακά της πόλης, εκτός αστικού ιστού, σε πλατείες που είναι αρκετά ζωντανές.
Το φαινόμενο αυτό δεν περιγράφει μια καθυστέρηση που δημιουργεί προβλήματα, αλλά είναι ζήτημα ουσίας και πολιτικής κατεύθυνσης, ακόμα και αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει η Δημοτική Αρχή. Χωρίς ζωντανές παιδικές χαρές, οι πλατείες υποβαθμίζονται σημαντικά, αφού πλέον λείπει η ζωντάνια από τα γέλια και τα παιχνίδια των παιδιών. Πόσο μάλλον αν προστεθεί και η εικόνα εγκατάλειψης στον περιβάλλοντα χώρο της πλατείας. Ο Δήμος κάνει προσπάθειες με τον όποιο εξοπλισμό διαθέτει, όμως οι μνημονιακές περικοπές έχουν κάνει και αυτόν τον τομέα να υπολειτουργεί. Πόσο μάλλον αν λειτουργούσε και αυτός ανταποδοτικά, όπως ήταν στο σχεδιασμό του Καλλικράτη. Για το πράσινο, όπως για κάθε δημοτική δομή και υπηρεσία που υπολειτουργεί θα πρέπει να απαιτήσουμε μια πιο εκσυγχρονισμένη υπηρεσία με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού πλήρους απασχόλησης. Όσο όμως υπάρχει η παραπάνω καθυστέρηση και η κατάσταση παγιώνεται ως έχει, με εγκαταλελειμμένες πλατείες και παιδικές χαρές, οι ιδιώτες αναγνωρίζουν το έλλειμα και δρουν προς το συμφέρον τους. Ιδιωτικοί παιδότοποι ξεπετάγονται παντού, σε κάθε γειτονιά και αποτελούν πόλο έλξης των παιδιών. Η ευκολία της λύσης προσφέρεται με το αντίστοιχο αντίτιμο. Γιατί όμως ακόμα και τη χαρά του παιδιού να την ιδιωτικοποιούμε; Γιατί να την στεγάσουμε σε τέσσερις τοίχους; Και κάτι ακόμα, στις παιδικές χαρές έχουν πρόσβαση όλα τα παιδάκια, όλες οι οικογένειες. Στους ιδιωτικούς χώρους ισχύει το αντίθετο. Ας το προσέξουμε….
Θύμιος Δραγώτης
Υποψήφιος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Πατρών
Μέλος του συντονιστικού της Ανυπότακτης Πολιτείας
