Ένα θέμα ουσίας που θα έπρεπε πολύ καιρό πριν να έχει απασχολήσει το πολιτικό μας σύστημα συζητήθηκε προχθές στη Βουλή. Κι αυτό αφορά τη δεοντολογία της εκφοράς δημόσιου λόγου.
Η ευκολία και η ταχύτητα έκφρασης που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα οποία στερούν τη σκέψη που προηγείται κατά την έκφραση μέσα από το χαρτί, έχει πολλές φορές προκαλέσει σοβαρότατα ζητήματα και παρενέργειες στην άσκηση της πολιτικής και γενικότερα στο δημόσιο βίο.
Μην ξεχνάμε δε ότι τα συγκεκριμένα μέσα, πέραν των άλλων, επιστρατεύονται από παράκεντρα των πολιτικών χώρων προκειμένου να εκτοξεύσουν τις χολώδες διαθέσεις τους έναντι των αντιπάλων τους και παράλληλα να δημιουργήσουν κλίμα στην κοινωνία. Για να το διατυπώσουμε πιο απλά ότι δεν μπορούν να εκφράσουν επισήμως το διοχετεύουν μέσω αυτών των δικτύων.
Το πόσο συχνά η δεοντολογία συντροφεύει το δημόσιο λόγο είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας τα όσα γράφονται και ακούγοντας τα όσα λέγονται.
Μάλιστα τις ημέρες αυτές με τα όσα επαίσχυντα έχουν αποκαλυφθεί ο δημόσιος λόγος έχει ξεπεράσει όρια και κόκκινες γραμμές υπονομεύοντας σε αρκετές περιπτώσεις την ουσία του θέματος και αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη.
Η έλλειψη ακριβώς της δεοντολογίας από το δημόσιο λόγο καλλιέργησε την ρητορική του μίσους και έδωσε ανεξέλεγκτο βήμα στη χυδαιότητα.
Κι όταν η δεοντολογία της έκφρασης δεν τηρείται από κάποιον που κατέχει θέση ευθύνης μπορούμε να αντιληφθούμε τι συμβαίνει σε επίπεδο κοινωνίας και στον «ιδιωτικό» βίο. Και βάζω εισαγωγικά στο «ιδιωτικό» διότι η έκθεση στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης δεν εξασφαλίζει την ιδιωτικότητα. Όλα είναι σε δημόσια έκθεση, ακόμα κι αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούνταν απαραβίαστα για τον κάθε άνθρωπο.
Επανερχόμενη όμως στη δεοντολογία που πρέπει να χαρακτηρίζει τον δημόσιο λόγο θέλω να πιστεύω ότι η συζήτηση στη Βουλή θα αποτελέσει αιτία να μην τρέχουν πλέον πρώτα τα δάχτυλα στον κειμενογράφο του κινητού ή του υπολογιστή αλλά να προηγείται ο προβληματισμός για καθετί που πρέπει να γραφτεί ή να εκφραστεί
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και δρ. της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
