Πριν από μερικές εβδομάδες, σε ένα μεγάλο αφιέρωμα τούτης της εφημερίδας στο μεταναστευτικό ζήτημα, έγραφα για το θέμα των κλειστών δομών φιλοξενίας προσφύγων: «Η θέσπιση σαφών κανόνων δημιουργίας και λειτουργίας των κλειστών δομών φιλοξενίας προσφύγων πρέπει να είναι προτεραιότητα της Πολιτείας. […] Και η απρόσκοπτη τήρηση της νομιμότητας σε φαινόμενα παραβατικότητας που μπορεί να εμφανιστούν θα εμπεδώσει το κλίμα ασφάλειας που χρειάζεται να νιώσει ο πολίτης για να αποδεχθεί πλήρως την νέα αυτή πραγματικότητα στη χώρα μας».

Αναφερόμενος στην αναγκαιότητα θέσπισης σαφών κανόνων δημιουργίας και λειτουργίας κλειστών δομών, είχα στο νου μου ότι αργά ή γρήγορα, αυτό που αντικρίσαμε τις τελευταίες ημέρες στη Μόρια, θα συνέβαινε. Γιατί ναι μεν μπορεί τους τελευταίους μήνες να είχαν βελτιωθεί οι συνθήκες και να είχε περιοριστεί ο αριθμός των φιλοξενουμένων από τους 25.000 σε 13.000, πλην όμως ο κίνδυνος παραμόνευε, ειδικά μετά τα όσα ακολουθούν την έκρηξη της υγειονομικής κρίσης λόγω της πανδημίας αλλά και των τεταμένων σχέσεών μας με τους γείτονες Τούρκους.

Και τώρα; Τι κάνουμε; Μα αυτό που δεν τολμήσαμε να κάνουμε πριν από μερικούς μήνες, με ευθύνη τόσο των τοπικών αυτοδιοικητικών αρχών, που αντιμετώπισαν κοντόφθαλμα το ζήτημα, αλλά και της Κυβέρνησης, που δεν έδειξε την αποφασιστικότητα που έπρεπε όταν έπρεπε.

Η Μόρια είναι εδώ για να θυμίζει την Ευρώπη που πρέπει να αλλάξουμε και ότι είναι αδιανόητο πως η Ευρώπη δεν έχει ακόμη μια ενιαία μεταναστευτική συνεκτική πολιτική, ήταν το μήνυμα που έστειλε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς.

-Κατ' αρχήν πρέπει η Ευρώπη να συνειδητοποιήσει ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα είναι πολύ διαφορετική από οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας.

Και τούτο επειδή συνδυασμός συνθηκών, όπως η υγειονομική κρίση, η οικονομική δυσπραγία των τελευταίων 10 ετών, η επιθετικότητα των γειτόνων μας και το σοβαρό μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα διαμορφώνουν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και στις περιπτώσεις αυτές οι ενέργειες πρέπει να είναι ανάλογες.

Αλλά και η Κυβέρνηση, η αυτοδιοίκηση και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τώρα είναι η στιγμή να δράσουν αποφασιστικά.

-Παροχή στήριξης, σίτισης και υγειονομικής προστασίας στους ευάλωτους αυτούς ανθρώπους και στα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά και απομόνωση των κρουσμάτων covid για να μην επεκταθεί το φαινόμενο.

- Αμεση εξεύρεση πρόσκαιρης λύσης στέγασης των ανθρώπων που κοιμούνται σήμερα στις άκρες των δρόμων.

-Αποσαφήνιση σε όλους τους τόνους και προς όλους τους αποδέκτες ότι τέτοιες μέθοδοι δεν είναι δυνατό να μεταβάλλουν την εθνική πολιτική στο ζήτημα, εξαφανίζοντας έτσι την ελπίδα ή και επιθυμία των ίδιων των μεταναστών ότι είναι ευκαιρία να φύγουν.

-Και βέβαια ταχύτατη δημιουργία κλειστών, αυστηρά ελεγχόμενων δομών φιλοξενίας, με ταυτόχρονη επίσπευση των διαδικασιών ελέγχου και αντιμετώπισης όσων έχουν προσφυγικό προφίλ και δικαιούνται ασύλου. Με σαφή διαχωρισμό και διαφορετική μέριμνα για τα ασυνόδευτα παιδιά και τις ευπαθείς ομάδες.

«Η καθυστέρηση είναι η πιο θανατηφόρα μορφή άρνησης», είχε πει κάποτε ο βρετανός ιστορικός Northcote Parkinson. Και είχε δίκιο.

*Ο Τάκης Παπαδόπουλος είναι δικηγόρος, πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου Δυτικής Ελλάδας.