Βράδυ καλοκαιριού... Ζέστη...

Μπαινοβγαίνω από τη μπαλκονόπορτα στο σπίτι... Δε μπορώ να κοιμηθώ... με τα πολλά κάθομαι στην πολυθρόνα και για λίγο γλαρώνω...

Ξυπνάω απότομα από τις φωνές της κυρίας του διπλανού διαμερίσματος...

- Χριστιανέ μου, γιατί κλείνεις τις μπαλκονόπορτες; Θα σκάσουμε... και τι είναι

αυτό που έριξες πάνω μου; Κουβέρτα μάλλινη; Καλοκαιριάτικα; Είσαι με τα καλά σου; Θα βγάλω τη μπέμπελη...

- Μα δεν κάνει ζέστη... Εγώ... για να μην κρυώσεις... Ακουσα το διπλανό κύριο

να προσπαθεί να δικαιολογηθεί.

Μπαίνω στο σπίτι και ξαπλώνω και επιτέλους κοιμάμαι.

Επόμενη μέρα... Κάθομαι στο μπαλκόνι καιι απολαμβάνω ένα ζουμερό λευκόσαρκο ροδάκινο. Μόλις έχω επιστρέψει από τη θάλασσα...

Ακούω την διπλανή γειτόνισσα -ετών 80- που απευθύνεται στον σύζυγό της -ετών 89. Τα χρόνια έχουν σημασία...

- Τι ψάχνεις τόση ώρα, μπορείς να μου πεις; Εχεις αναστατώσει το σύμπαν!

- Τα κλειδιά των φορτηγών ψάχνω... Θέλω να τα πάω στο πρατήριο, να τα

φουλάρω πετρέλαιο...

- Κώστα μου, να σου θυμίσω για πολλοστή φορά πως έχεις πάρει σύνταξη... Δε

δουλεύεις πια..

Δύο μέρες αργότερα συναντάω τον κύριο Κώστα έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας στο κηπάριο. Τον χαιρετάω και αυτός μου μιλάει στον πληθυντικό προσφωνώντας με «Μαρία».

- Πάσχει από γεράματα, μου λέει η διπλανή κυρία σε μια πιο προσωπική συζήτηση. Από άνοια... και δεν ξέρω τι να κάνω... Αν πάθω κι εγώ το ίδιο; Σε όσους γιατρούς, ψυχίατρους, ψυχολόγους, νευρολόγους κι αν τρέξω για να βρω λύση στο πρόβλημα, θα καταλήξω στο ίδιο αδιέξοδο.

Αναρωτήθηκα μήπως κι εγώ πρέπει ν' αρχίσω να επισκέπτομαι τους ειδικούς... Γιατί μπορεί να μην έχω κενά πολλών ετών στη μνήμη μου, αλλά όσο πάει όλο και πιο δύσκολα θυμάμαι τα του παρελθόντος και τα του παρόντος.

Ενα περίεργο πράγμα... δε θυμάμαι τι έφαγα χθες το μεσημέρι και θυμάμαι τα πάντα για τα παιδικά μου χρόνια...

- Συμβαίνει όταν μεγαλώνεις, μου απαντάει η φίλη μου η Λίλυ.

- Εχεις πολλά στο μυαλό σου! Συμπληρώνει η φίλη μου η Ρένα.

Δε σας κρύβω ότι κάποιες φορές με πιάνει ένα άγχος. Δε θυμάμαι φάτσες και ονόματα, βάζω πράγματα σε άλλες θέσεις, όμως δεν έχω παρατηρήσει τεράστια κενά στη μνήμη μου. Εξακολουθώ να βάζω τα γεγονότα στη σωστή σειρά.

Σκέφτομαι το διπλανό υπερήλικο ζευγάρι και τρομάζω.

- Η μνήμη είναι πολύ υπερεκτιμημένη! Δηλώνει με στόμφο, η φίλη μου η Λίλυ.

Όσο μεγαλώνεις, αναμασάς όλα όσα έχουν φύγει και στενοχωριέσαι.

- Ναι, αλλά θυμάσαι και τις χαρές! Της αντιγύρισα.

- Και στενοχωριέσαι που τις έχασες! Δεν άργησε να μου απαντήσει η Λίλυ.

- Εχει δίκιο; Αναρρωτήθηκα.

Προσπαθώ να σκεφθώ τη ζωή μου χωρίς μνήμη. Ενα ρίγος με διαπερνάει. Νομίζω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο!

Θέλω να θυμάμαι!

Πιστεύω πως οι αναμνήσεις που έχουμε, μας κάνουμε αυτό που είμαστε. Ακόμα κι αυτές που είναι πικρές και στενόχωρες.

Οπότε, λέω να ακολουθήσω τις συμβουλές των ειδικών που προτείνουν να λύνουμε σταυρόλεξα, γιατί βοηθάνε πολύ τη μνήμη μέσω της άσκησης.

Εμπρός, λοιπόν...

Ενα σταυρόλεξο την ημέρα, την άνοια την κάνει πέρα.

Υ.Γ.: Ο τίτλος αναφέρεται στο φυτό μυοσώτις με μπλε χρώματος λουλουδάκια, που χρησιμοποιήθηκε για να συμβολίσει την 100ή επέτειο της Γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων που θανατώθηκαν από τους Τούρκους.

*Η Σοφία Χριστοπούλου είναι εκπαιδευτικός.