Διαχρονικά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παραδερνόταν στους κάβους της ανυποληψίας,της άγνοιας και των σκόπιμων εντυπωσιασμών. Νομοσχέδια με πλήρη κοινοβουλευτική στήριξη αγνοήθηκαν και άλλα παντελώς εκτός εκπαιδευτικής πραγματικότητας τηρήθηκαν κατά γράμμα.
Η πανδημία δημιούργησε ένα πρωτοφανές τοπίο, το οποίο απαίτησε και χειρισμούς αλλότριους σε σχέση με τα τρέχοντα δεδομένα. Από Σεπτέμβρη θα δοκιμαστούν οι αντοχές διδασκόντων και διδασκομένων. Πώς θα μπορέσει να "περπατήσει" το μάθημα με την μάσκα, οι γονείς πόσο ασφαλείς θα νιώθουν όταν τα παιδιά τους εκτίθενται σε ιικά φορτισμένους χώρους, τα παιδιά πόσο σίγουρα μπορεί να αισθάνονται ότι η εκπαιδευτική διαδικασία λειτουργεί απρόσκοπτα όταν δεν βρίσκονται σωματικά στην αίθουσα, λαμβάνοντας υπόψη την περσινή εμπειρία η οποία σε κάποιες περιπτώσεις κύλησε ομαλά επί μιας περικοπείσας ύλης βέβαια αλλά περισσότερο κατεγράφη ως εργαλείο του μέλλοντος. Αυτά τα ερωτήματα θα κληθούμε να απαντήσουμε βιαίως.
Βέβαια είναι κι άλλα που αφορούν τον χαρακτήρα μιας μακροπρόθεσμης παιδευτικής πολιτικής. Ποια παιδεία θέλουμε? Την τεχνοκρατική, την χρησιμοθηρική ή την ουμανιστική βασισμένη στις κατακτήσεις της τεχνολογίας και στο σύγχρονο πνεύμα κοσμοπολιτισμού?
Ποιά είναι τα μαθήματα που θα το πετύχουν αυτό?
Το παιδί του 21ου αιώνα το θέλουμε δημιουργικό?
Το θέλουμε καλλιτεχνικά καταρτισμένο?
Το φοβόμαστε όταν γνωρίζει το σώμα του?
Το τελευταίο θέμα των Πανελληνίων στην Έκθεση κατέδειξε τις παθογένειες αυτές. Όχι μόνο των διδασκόμενων αλλά και των διδασκόντων.
Μάθημα που πρέπει να απεμπλακεί από τις παρωχημένες μεθόδους διδασκαλίας και πρέπει να ανασχεδιαστεί από την αρχή. Ή ίσως πάλι μήπως θα έπρεπε να επανεξεταστούν τα αντικείμενα της Φυσικής και της Χημείας και να μην προκαλούν μόνιμο πονοκέφαλο στο εξεταστικό πεδίο?
Αφήνουμε έξω το εντελώς παράλογο σύστημα διορισμών βασισμένο μόνιμα σε αλλοπρόσαλλες πολιτικές των ιθυνόντων.
Οφείλουμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Το έχουμε ανάγκη ως κοινωνία
Δημήτρης Α. Μακαρές, Εκπαιδευτικός
Διονύσης Γ. Γράψας , Εκπαιδευτικός
