H Η απεργία προσδιορίστηκε, απεργούμε όλοι την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019, δεν θα αφήσουμε την κυβέρνηση της ΝΔ να παρέμβει ωμά στη δράση και τη λειτουργία των σωματείων, στο δικαίωμά μας στην απεργία. Όλοι στις 10:30 πμ το πρωί μπροστά στο Εργατικό Κέντρο της Πόλης. 

Δεν έχει στεγνώσει ακόμα η μελάνη από τις τροπολογίες που με την γνωστή αντιδημοκρατική διαδικασία του κατεπείγοντος(!), προσέφερε ως δώρο στην εργοδοσία η νέα κυβέρνηση των επιχειρηματικών ομίλων και των εφοπλιστών. 

■ Καταργήθηκε (με αναδρομική ισχύ) ο βάσιμος λόγος απόλυσης του εργαζομένου, ως απαραίτητο στοιχείο για το έγκυρο της απόλυσης. 

■ Καταργήθηκε η συνευθύνη εργολάβου και άμεσου εργοδότη. 

■ Ανεστάλησαν, στην ουσία καταργήθηκαν, οι προθεσμίες των αξιώσεων του εργαζομένου σε περίπτωση προσφυγής του στην Επιθεώρηση Εργασίας. 

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, τώρα πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με την απεργοκτόνα διάταξη που ψήφισε στις αρχές του 2018, ο Υπουργός Εργασίας (ο γνωστός Βρούτσης) προωθεί ακόμα ένα μέτρο για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής ελευθερίας και του δικαιώματος στην απεργία. Στη διάταξη για την παρουσία του 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του σωματείου στη συνέλευση για την προκήρυξη απεργίας (που είχε περάσει η προκάτοχός του, Αχτσιόγλου) σχεδιάζεται να προστεθεί ότι αυτή θα γίνεται με ηλεκτρονική ψηφοφορία. 

Η κυβέρνηση της Ν.Δ που κυβερνάει τη χώρα (ως μειοψηφία) με 39,8% των ψηφισάντων (το 

οποίο βέβαια είναι κάτω από 20% του συνόλου των ψηφοφόρων αν υπολογίσουμε και την 

αποχή), δεν μπορεί να χωνέψει πως μπορεί να γίνει μια απεργία που να αποφασιστεί από μια 

συνέλευση με λιγότερο από 50% συμμετοχή... 

Δεν σταματάνε όμως εκεί, συνεχίζοντας την υλοποίηση μνημονιακών προαπαιτούμενων που ψήφισαν μαζί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ), θα δημιουργήσει «ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων και στελεχών», τάχα για να γνωρίζει, «τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους συνδικαλιστές και τα στελέχη, ποιοι είναι...» και για «να αντιμετωπίσουμε το κατακερματισμένο οργανωτικό συνδικαλιστικό σύστημα της χώρας μας» όπως διατυμπανίζει. 

ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΓΩΝΑ 

Στόχος της κυβέρνησης είναι το «φακέλωμα» και ο ασφυκτικός έλεγχος των πραγματικών 

συνδικάτων από το αστικό κράτος και όχι η... «γνωριμία» με τα σωματεία. Άλλωστε, όταν 

πρόκειται για σωματεία - φαντομάδες που στήνουν κατά βούληση μαζί με την εργοδοσία οι 

εργατοπατέρες, οι κυβερνήσεις δεν φαίνεται να δείχνουν τέτοια δημοκρατική ευαισθησία. 

Δεν μπορούν να κρύψουν τη βαθύτερη στόχευση, που είναι η συνδικαλιστική δράση των 

εργαζομένων και μάλιστα των ταξικών συνδικάτων, τα οποία έδωσαν και θα συνεχίσουν να 

δίνουν τη μάχη απέναντι στην προσπάθεια της συνδικαλιστικής μαφίας στην ηγεσία της ΓΣΕΕ να 

«νομιμοποιήσει» τα όργια νοθείας και την απροκάλυπτη εργοδοτική παρέμβαση στις 

συνδικαλιστικές οργανώσεις. 

ΤΟΥΣ ΤΟ ΛΕΜΕ ΚΑΘΑΡΑ 

Το ταξικό εργατικό κίνημα αντιμετώπισε τις δυνάμεις του κεφαλαίου με φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις και ποτέ δεν παραιτήθηκε από την υπεράσπιση των κατακτήσεων του. Αντιμετώπισε τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό σε όλες του τις αποχρώσεις. Δεν είμαστε λοιπόν ούτε καινούργιοι, ούτε άπειροι. ξέρουμε πολύ καλά γιατί κόπτονται. 

Στόχος κάθε τέτοιας συζήτησης που ανοίγει, αλλά και των αξιώσεων που προβάλλονται για 

περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, είναι να αποδυναμώσουν και να αφοπλίσουν τα 

συνδικάτα, να παραδώσουν αιχμάλωτους και ανοργάνωτους τους εργαζόμενους στις ορέξεις των 

επιχειρηματικών ομίλων και της μεγαλοεργοδοσίας. 

Ο τρόπος λειτουργίας των σωματείων, οι μορφές πάλης που επιλέγουν, αν θα απεργούν ή όχι, 

είναι αποκλειστικό αντικείμενο συζήτησης των ίδιων των εργαζομένων μέσα από ζωντανές 

συλλογικές διαδικασίες και όχι από τον καναπέ ή κάποια παραλία^ 

Τα σωματεία είναι οργανώσεις εργατών, όχι του κράτους και της εργοδοσίας. 

Λειτουργούν με βάση τα εργατικά συμφέροντα και όχι τα θέλω και τους καημούς των 

βιομηχάνων και των κυβερνήσεων τους. 

ΤΩΡΑ ΝΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. 

Κάτω τα χέρια από το δικαίωμά μας στην συλλογική οργάνωση και πάλη. 

Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα των εργαζόμενων στην απεργία. Δουλειά με 

σύγχρονα δικαιώματα και όχι δούλοι στον 21ο αιώνα».