Το δεύτερο κύμα της πανδημίας σε συνδυασμό με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης διαμορφώνουν μια κατάσταση ολοένα και πιο απειλητική για τη ζωή του λαού. Ήδη η κατάσταση στα νοσοκομεία, είναι ενδεικτική της εγκληματικής πολιτικής που εφάρμοσαν τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, που διέλυσαν το σύστημα υγείας, όσο και η κυβέρνηση της ΝΔ που δεν έκανε το παραμικρό για την αντιμετώπιση της πανδημίας.   Παράλληλα, τη στιγμή που ο λαός φοβάται για τη ζωή του – μιας και ξέρει ότι αν νοσήσει δεν θα μπορέσει να νοσηλευτεί - η κυβέρνηση αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι κάνει την κρίση ευκαιρία, για να προχωρήσει βήματα παρακάτω την επίθεση απέναντι στα εργατικά δικαιώματα. Ήδη στα τέλη του Οκτώβρη κατέθεσε στο Υπουργικό Συμβούλιο το νέο νομοσχέδιο Βρούτση. Ένα αντεργατικό νομοσχέδιο που έρχεται να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, να φέρει ως νέα κανονικότητα την κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής και να βάλει ταφόπλακα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

   Την ίδια στιγμή δηλαδή που δεν έχουν κάνει το παραμικρό για να προστατεύσουν την υγεία μας, προχωρούν διαλύοντας ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα μας! Ενδεικτικό είναι άλλωστε το γεγονός ότι το μόνο πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση έχει να δείξει έργο, είναι αυτό της καταστολής και της τρομοκρατίας. Στόχος τους να γίνει ξεκάθαρο ότι όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι  θα βρεθεί αντιμέτωπος με ξύλο, δικαστήρια, πρόστιμα. Και όλα αυτά φυσικά στο όνομα της… δημόσιας υγείας!    Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό γίνεται ξεκάθαρο το πόσο αναγκαία είναι στο σήμερα η συγκρότηση απάντησης από τους εργαζόμενους. Είναι ολοφάνερο, ότι μόνο φραγμό στην αντεργατική επέλαση μπορούν να βάλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με την όσο το δυνατόν πιο πλατιά κινητοποίησή τους στην κατεύθυνση αντίστασης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Θα έλεγε κανείς ότι σε αυτή τη κατεύθυνση είναι αναγκαίο να αξιοποιηθούν τα απεργιακά καλέσματα που προκήρυξε, το ΕΚ Πειραιά, το ΕΚΑ, το ΕΚΠ και κατόπιν πιέσεων η ΑΔΕΔΥ για τις 26 του Νοέμβρη, καθώς και να αναδειχθεί η αναγκαιότητα η απεργία να πάρει πανελλαδικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστική είναι η στάση της ΓΣΕΕ που για μια ακόμα φορά έλαμψε δια της απουσίας της.  Παρ΄ όλα αυτά, μέχρι και σήμερα αυτό που χαρακτηρίζει τους παραπάνω φορείς που κήρυξαν την απεργία είναι μια προβληματική στάση αναμονής, χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί τι στάση πρόκειται να κρατηθεί. Ιδιαίτερα προβληματικό είναι το γεγονός ότι αφενός η απεργία δεν έχει καν προπαγανδιστεί με αποτέλεσμα να μην είναι γνωστή στην πλατιά μάζα των εργαζομένων, αφετέρου δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί συγκεκριμένο κάλεσμα από όσους την έχουν αποφασίσει, ώστε να μαζικοποιηθεί η απεργία με τη συμμετοχή των εργαζομένων στο δρόμο. Αντιθέτως, μέχρι στιγμής τα δεδομένα δείχνουν ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις, ψάχνουν τον τρόπο, ώστε η απεργία στις 26/11 να παρθεί πίσω και σε κάθε περίπτωση να μην αποτελέσει υπόθεση του συνόλου των εργαζομένων, αλλά  να καταλήξει σε μια παράσταση διαμαρτυρίας ορισμένων αντιπροσώπων. Αποσκοπούν ουσιαστικά σε μια απεργία χωρίς τη συμμετοχή των  εργαζομένων, ακυρώνοντας έτσι στην πράξη την ίδια την απεργία.     Έτσι, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της κρατικής τρομοκρατίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της αβεβαιότητας που αντιμετωπίζει ένας εργαζόμενος, έχει να αντιμετωπίσει και την στρεβλή στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες για μια ακόμα φορά παίζουν ρόλο αποπροσανατολιστικό και σε καμία περίπτωση δεν βάζουν πλάτη για την συγκρότηση των εργαζομένων. 

    Φυσικά και αυτή η στάση, δεν μας ξαφνιάζει και αυτό γιατί οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν δείξει εδώ και καιρό με τίνος το πλευρό συντάσσονται και αυτό δεν είναι άλλο από το πλευρό του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Ήδη από την αρχή της πανδημίας και ενώ έχουν περάσει μια σειρά ΠΝΠ και νόμοι που διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, αυτές έχουν βαρέσει σιωπητήριο. Ο ρόλος τους φτάνει μέχρι αυτόν του επίσημου συνομιλητή του κράτους. Μέλημα τους δεν είναι να βρεθούν στο πλευρό των εργαζομένων αλλά στο πλευρό της αστικής τάξης εγκλωβίζοντας τους εργατικούς αγώνες στη λογική της συνδιαλλαγής με το κράτος και την εργοδοσία.     Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένα εργατικό δικαίωμα δεν μπορεί να διασφαλιστεί χωρίς τη μαζική παρουσία των εργαζομένων, χωρίς των μαζικό και ανυποχώρητο αγώνα τους. Το σύστημα το γνωρίζει καλά και αυτός είναι και ο λόγος που σπεύδει να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις και βγάζει παράνομες τις απεργίες.     Από την δική μας πλευρά οι εργαζόμενοι, με όπλα τη διαδήλωση και την απεργία, πρέπει στις 26/11 να δώσουμε τη μάχη. Κόντρα στην τρομοκρατία και τις απαγορεύσεις, να μην επιτρέψουμε να περάσει το νέο αντεργατικό τερατούργημα. Να μη χαρίσουμε στο σύστημα τα μόνα όπλα που διαθέτουμε για να υπερασπιζόμαστε τη ζωή και τα δικαιώματά μας.