Για τον «Μύθο» της Πάτρας, για αυτόν που δεν ζούμε και για την ανάγκη να τον ζήσουμε μιλά στο achaianews.gr ο γνωστός Πατρινός συγγραφέας και φιλόλογος Κώστας Λογαράς. «Μ’ άλλα λόγια, Μύθος ενός τόπου είναι το απέριττο που μας διαφεύγει. Ο καθένας μπορεί να το νιώσει αυτό και να το ζήσει…..»
-Τι σημαίνει αναζήτηση του Μύθου της πόλης κι ότι η πόλη μας δεν ζει το μύθο της;
Ο «Μύθος» μιας πόλης είναι η σύλληψη και η απόδοση της ψυχής της. Η ποιητική της διάσταση. Η συλλογική της συνείδηση. Δεν εννοώ τίποτε υπερβατικό, αλλά κάτι απλό : «…ένα αεράκι λ. χ που ‘χεις την αίσθηση πως κατεβαίνει σαν το χείμαρρο απ’ τις σκάλες της Αγίου Νικολάου • Ή , την περιπλάνηση σε γειτονιές λαβύρινθους που είναι από μόνες τους ένα μυστήριο». Μ’ άλλα λόγια, Μύθος ενός τόπου είναι το απέριττο που μας διαφεύγει. Ο καθένας μπορεί να το νιώσει αυτό και να το ζήσει. Αλλά πρέπει και να διατυπωθεί, να γίνει λέξεις, εικόνες, ήχος. Δηλαδή να πάρει ποικίλη μορφή μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία κι έπειτα να έρθουμε σε άμεση επαφή μ’ αυτήν για να γίνει συναίσθηση. Διερωτηθείτε κατά πόσο εσείς έχετε αυτή την συνείδηση, και απαντήστε αν υπάρχει ή όχι μύθος στη δική μας πόλη.
(Το αεράκι που ‘χεις την αίσθηση πως κατεβαίνει σαν το χείμαρρο απ’ τις σκάλες της Αγίου Νικολάου)
-Πώς αυτό το γεγονός μεταφράζεται στην καθημερινότητα μας;
Η ανυπαρξία «μύθου» ερμηνεύεται ως άγνοια του παρελθόντος και ως απαξίωση του παρόντος. Σαν έλλειψη σεβασμού προς την καθημερινότητα. Που οδηγεί σταδιακά στην αποξένωση από το χώρο, από τους άλλους και κατ’ επέκταση από τον εαυτό μας.
Έτσι οι άνθρωποι γινόμαστε αν-έστιοι στην ίδια μας την πόλη.
(Η περιπλάνηση σε γειτονιές λαβύρινθους που είναι από μόνες τους είναι ένα μυστήριο)
-Οι Πατρινοί κατά πόσο μπορούν να συμβάλλουν βάσει της ιδιοσυγκρασίας τους, στο να ζήσει η πόλη τον μύθο της;
Η γενικότερα κάκιστη σχέση με το χώρο (και τη χώρα) καθώς και η δήθεν υπερηφάνεια για το «ένδοξο παρελθόν» ( το οποίο κατά τα άλλα αγνοούμε χονδροειδώς), αποδεικνύει την έλλειψη αγάπης για τον τόπο. Κι αυτό ακριβώς εκτρέφει τον ξιπασμό μας και καλλιεργεί τοπικιστικές φανφάρες. Όχι πάντως ζωογόνο Μύθο. Όμως αυτό είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο των πατρινών. Το οποίο έχει καταλήξει ήδη σε εθνολαϊκιστικές κορώνες και επικίνδυνους μεγαλοϊδεατισμούς.
-Με ποιο τρόπο μπορούν να συμβάλλουν οι δημοτικές αρχές και γενικότερα οι αιρετοί;
Κάποτε μου έκανε την ίδια ακριβώς ερώτηση ένας Δήμαρχος. «Πάρε δέκα νοικοκυρές με αισθητικό κριτήριο και αίσθηση μέτρου -- του είπα -- και κάνε μια βόλτα παντού στην πόλη και τις γειτονιές. Ό, τι σου υποδείξουν για το νοικοκύρεμα των χώρων, των δρόμων, για την καθαριότητα των πεζοδρομίων, για τα μερεμέτια που χρειάζεται η Πάτρα, κάνε το αμέσως. Αυτό να είναι και το πρόγραμμά σου όσον αφορά την άμεση βελτίωση της καθημερινότητας. Και στείλε τις στρατιές των προσληφθέντων σου να υλοποιήσουν κατά γράμμα τις υποδείξεις που θα γίνουν απ’ αυτές τις γυναίκες. Δεν σου χρειάζονται άλλοι συμβουλάτορες».
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το Μύθο της Αχαϊκής Πρωτεύουσας απ’ αυτό. Από την καθαριότητα της πόλης. Ντροπής πράματα. Λες κι είμαστε Τουρκοχώρι. Κι αμέσως ύστερα πάμε στο παρκάρισμα και στην κυκλοφοριακή αγωγή. Για να ακολουθήσει ο σεβασμός στα κτίρια, στην αρχιτεκτονική, στις πλατείες της και λοιπά.
(Ο "Μύθος" της Αχαϊκής πρωτεύουσας)
-Ως δημιουργό πόσο σας πληγώνει και πως το αντιμετωπίζετε; Επιμένετε και ζείτε στην Πάτρα.
Σημασία τώρα πια δεν έχουν οι πληγές – οι πολύ βαριές πληγές μας. Αλλά η επούλωσή τους.
Έφη Καρούνια
