Με αφορμή την έκδοση του τρίτου του βιβλίου, Ο Τροχός Της Τύχης, από τις εκδόσεις Χαραμάδα, ο Δημήτρης Γκιούλος μας μιλά για τα χρόνια που πέρασαν από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του, την γενιά του και για την ελπίδα για το μέλλον.Ο Τροχός της Τύχης, είναι μια νουβέλα καταγραφής ανθρώπινων ψυχών που αγωνίζονται για μια δεύτερη ευκαιρία. Ένα βιβλίο, που καταγράφει τις σκοτεινές αδυναμίες των ηρώων ή των αντιηρώων όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει. Οικογένειες στην ουσία κατεστραμένες, παιδιά κομπλεξικά διψασμένα για εξουσία και επιβολή κάθε είδους, σεξουαλική, ελεγκτική , γονική,οτιδήποτε μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να αισθανθεί ότι βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά ή πάνω από τον συνάναθρωπό του.
Ο Τροχός της Τύχης, θα μπορούσε να συμβολίζει τη τιμωρία και το επιθυμητό τέλος των δεινών που μας περιτριγυρίζουν. Την δικαιοσύνη που στομυαλό του καθενός από εμάς έχει και διαφορετική μορφή. Και όπως και να΄χει ο Τροχός της Τύχης παίζει με την τύχη προκαλώντας την , το θέμα είναι αν εμείς έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε στο τραγικό αυτό παιχνιδι.
(Σκίτσο Εξωφύλλου- Εικονογράφηση: Μαρία2 )
2011- 2015. 5 χρόνια 3 βιβλία, ήρωες που εναλλάσσονται, αναζητήσεις που από το φόβο για αυτο που ερχόταν μετατράπηκαν σε ανάγκη για ελπίδα για αυτο που ζούσαν. Τι έχει αλλάξει στο πέρασμα αυτών των χρόνων όσον αφορά τη θεματολογία των βιβλίων σας;
Η θεματολογία είναι ίδια. Το εδώ και το σήμερα. Και φυσικά η αγωνία για το αύριο. Η παλάντζα αλλάζει. Που θέλω να δώσω το βάρος δηλαδή, τα άγχη και οι αγωνίες είναι εδώ περισσότερο από ποτέ.
Τι είναι αυτό που σας κινητοποιεί κάθε φορά ώστε να αρχίσετε τη συγγραφή ενός νέου βιβλίου;
Γράφω συνέχεια. Φανταστείτε το γράψιμο σαν το μέσο αποσυμπίεσης στην χύτρα που ζούμε. Δεν έχω σχέδιο, με πάει το χέρι μου.
Ποια είναι η σχέση σας με τους ήρωες των βιβλίων σας;
Με ξέρουν καλύτερα από ότι εγώ, εμένα. Και γω τους ξέρω. Τους έχω συναντήσει στο δρόμο, στη δουλειά, στις διακοπές, στο σπίτι, στον καθρέφτη.
Υπάρχουν υπαρκτά πρόσωπα ανάμεσα στις λέξεις των κειμένων σας;
Υπαρκτά πρόσωπα μόνο όπως έχει τα έχει συγκρατήσει το κεφάλι μου. Ο κάθε ήρωας είναι όσο υπαρκτός, όσο εγώ θέλω να είναι. Πολλές φορές μάλιστα, κάποιοι είναι το άθροισμα πολλών ανθρώπων. Οι πολύ «κακοί» ή οι πολύ «καλοί» μάλλον.
Ανήκετε στη νέα γενιά συγγραφέων, με προβληματισμούς και ανησυχίες που αποσχολούν όλους τους νέους και κυρίως της γενιάς των τριάντα . Πιστεύετε ότι θα μπορέσουμε σαν χώρα να ορθοποδήσουμε; Θα μπορέσει η νέα γενιά να κάνει το επόμενο βήμα για την αλλαγή που όλοι περιμένουμε;
Περάσαμε ένα σχιζοφρενικό καλοκαίρι. Δημιουργήθηκαν προσδοκίες και αυτές οι προσδοκίες γκρεμίστηκαν με πάταγο, λίγες μόνο μέρες μετά. Παντού μέσα στην κοινωνία υπάρχει μια συλλογική κατάθλιψη και είναι απόλυτα λογικό. Αλλά ναι, θα ορθοποδήσουμε. Με τον διπλανό μας, κρατώντας ο ένας τον άλλο, θα τα καταφέρουμε.
Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Αυτή τη στιγμή στην τσάντα μου υπάρχει «Το τέλος της μικρής μας πόλης», του Χατζή. Το ξαναβρήκα χρόνια μετά μεταχειρισμένο και το πήρα. Και είναι πιο ταιριαστό από ποτέ.
Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που υπάρχει στο πρώτο ράφι της βιβλιοθήκη σας;
Σαν κουτί πρώτων βοηθειών πάντα πιάνω κάποιο από τα βιβλία του Γκαλεάνο. Μικρές ιστορίες ανθρώπινης αντίστασης. Από αυτές που σε κάνουν να ελπίζεις.
Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Ναι, θα δοκιμάσω την ποίηση, τα αποτελέσματα θα τα δείτε.
Η συνέντευξη του Δημήτρη Γκιούλου δόθηκε στην…. Κατερίνα Σαμψώνα!
