Στην πολιτική και φιλοσοφική πραγματεία «Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους Δικαίου», 1843, του Κάρλ Μάρξ διαβάζουμε την ανάλυση της θέσης ότι « η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, το όπιο δεν είχε την κακή φήμη του ψυχαγωγικού ναρκωτικού που έχει σήμερα. Εθεωρείτο παυσίπονο. Ο Κάρλ Μάρξ στο βιβλίο του ανέλυε τον τρόπο που οι εξουσίες χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία του Χριστιανισμού ως παυσίπονο κατευναστικό των πολιτών ώστε με την υπόσχεση της καλοπέρασης στην μετά θάνατον ζωή, να αποσπώνται από αγώνες διεκδικητικούς στην σύντομη επί της γης παραμονής τους. Να είναι υποταγμένοι δηλαδή στον Καίσαρα και παράλληλα να αποδίδουν τα πρέποντα στον Θεό.

Βέβαια το συνολικό αφήγημα των Ευαγγελίων και των σχολίων επί των κειμένων αυτών είναι πολυσύνθετο και οδηγεί σε πολλές ερμηνείες και συμπεράσματα αντιθετικών μεταξύ τους. Κατά μία άποψη ο Χριστός ήταν και κοινωνικός αγωνιστής. Το παράδειγμά του, ως ακτιβιστή, το ακολούθησαν πολλοί καθολικοί ιερείς της εκκλησίας της απελευθέρωσης στις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής. Στην ταινία του « Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», 1964, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι έδωσε ένα Χριστό, άνθρωπο κοινωνικό, ακτιβιστή, αγωνιστή κατά των Φαρισαίων και των υποκριτών. Σαλοί μοναχοί Ορθόδοξοι της Ρωσίας αγωνίστηκαν κατά του τσαρισμού πλάι στους δουλοπάροικους. Ακόμα και στην Ελλάδα στην Γερμανική κατοχή πλάι στους αντάρτες, κράτησαν όπλα , ιερείς. Από την άλλη πλευρά όμως, η πραγματικότητα και η Ιστορία δείχνουν τα Ιερατεία, τον ανώτερο κλήρο, να τάσσονται πλάι στους Συντηρητικούς εξουσιαστές και με το κήρυγμά τους να τους υπηρετούν. Την δεξιάν του Κυρίου επικαλούνται και δικαιώνουν με τον τρόπο τους και τα κηρύγματά τους, όσα ο Κάρλ Μάρξ έγραψε. Η θρησκεία, η προσευχή μεταβάλλονται σε παυσίπονα.  Η διάθεση  για κοινωνικούς αγώνες ατονεί.

Η κ. Γεωργία  Αδειλίνη Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ως πιστή χριστιανή και σε συμπαράταξη με την Κυβέρνηση, που απόδιδε το έγκλημα αποκλειστικά σε ανθρώπινο λάθος σύστησε στους γονείς των σκοτωμένων παιδιών στα Τέμπη που ζητούσαν έρευνα των εγκληματικών ενεργειών του κράτους που συνέβαλαν στο θάνατο 53 νέων ανθρώπων , να ξεπεράσουν τον πόνο τους με προσευχή κι όχι με αγώνες. Να το παυσίπονο της θρησκείας ύστερα από 181 έτη απο το 1843, που ειπώθηκε από τον Μαρξ προτεινόμενο μάλιστα από Ανώτατο Δικαστικό Λειτουργό, Υπηρέτη του Δικαίου του επί της γης απονεμόμενου κι όχι στη μετά θάνατο ζωή μας. Η κυρία Αδειλίνη μπορούμε να πούμε ότι δικαίωσε τον Κάρλ Μάρξ – έστω κι αν μπορεί να τον θεωρεί αντίχριστο. Παυσίπονο λοιπόν κατά τον Μάρξ η θρησκεία, παυσίπονο και κατά την κ. Αδειλίνη. Η ειρωνεία είναι πως ο Μαρξ ανέλυσε την χρησιμοποίηση της θρησκείας από εξουσίες ως παυσίπονου σε βιβλίο του περί του « κράτους δικαίου» και η επικύρωση των εννοιών του ήρθε από ανώτατο λειτουργό της Δικαιοσύνης!!! 

Βέβαια, η κυρία Αδειλίνη, σε συγκεκριμένο κανάλι της επιλογής της ίδιας (ή της κυβέρνησης;), σε συγκεκριμένη δημοσιογράφο, έδωσε εξηγήσεις για την συνάντησή της με τους γονείς των παιδιών. Δεν έπεισε. Η κατακραυγή εναντίον της Ελληνικής Δικαιοσύνης ως προς τα Τέμπη συνεχίστηκε στην Ευρώπη και επιτέλους  19.4.2024 διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι η κ. Αδειλίνη έδωσε  εντολή για έρευνα των καταγγελιών των γονέων. Για να δούμε.